Tregim

Tregim

Prelud

Iljaz PROKSHI

Nimfat e pranverës ishin mjaft vulgare. Para portës së shpellës u ndal njëra dhe sikur desh të më pyeste diç, por nuk i dilte zëri. E mbaj mend se në të djathtë të sallonit lëvizte një hije. Dhe, nuk ishte njësoj gjithmonë. U ndala një çikë, duke shikuar përreth. Bredhje e kotë, thashë me vete. Zhvendosja e gjërave ishte bërë me parregullsi të pafund. Shpendë të çuditshme hapnin krahët ngjyrë mëllage, pakëz në të errësuar nga hija që kishte rënë përtokë. Qëndroja si mpirë, dhe, as që e dija në mund të kaloja më tej apo jo? Së paku kësisoj, mbretëresha me t’ ëmën ia paska dalë mbanë. Do kaloj aty pranë saj, edhe pse këto zona qenkan të çuditshme. Ballë drurëve me myshk, prej nga nuk shiheshin gurët e hirtë as pellgu me ujë, një varkë e vjetër luhatej nga valët e detit. Ama s’jam i paprivilegjuar; po të doja do kisha ikur me kalë, të mos e shihja të tillë, por mungesa e dritës, retë e shpeshta, e bënin kohën të jashtëzakonshme. ,,Nuk duhej të vije”, më foli pakëz me nervozë; ishte një zë i ngjirur gruaje. ,,Erdha t’i largoj demonët, atëherë më ndihmo edhe ti”, i thashë. Nuk e kuptoi dot mesazhin tim; e ktheu kokën si mbretëreshë në ditët e veta të dikurshme. Por, në perceptimin tim, brenda atij vendi të lënë shkret, nuk m’u krijuan kushtet të qëndroja më gjatë. Atëherë udhëtova për në Ulqin. Kushedi, në Risan, mbase sorollatesha më kot. Një mbrëmje, në restorantin ,,Teuta”, vetëm brenda pak orësh mësova tërë historinë e qytetit. Për mynxyrën sesi përplaseshin kohët dhe njerëzit, që këndohej në romancat e një këngëtari të ardhur nga Shkodra. Kur mbaroi ahengu, nëpër të njëjtën rërë shkelja si Servantesi dikur, pa zhurmë, veç me kujtesën që më përpinte. Edhe në sallonin e bukur dëgjoheshin tinguj të zhurmshëm; ishte një prelud për mbretëreshën, e mua në ato vite dhune më kërcënoheshin vazhdimisht. ,,Ç’ kërkon ti këtu, mos shqetësohesh për mbretëreshën, apo?” ,,Po kush jeni ju, përse më frikësoni? A nuk e dini se kjo është imja?”. Dhe, pas pak, njëri që shtirej si një kalorës, shpirt i lirë mbase, iu afrua njërit dhe i tha diçka. Mezi e kapa zërin e tij: ,,Unë do ta verboj si Odiseu Polifemin” . Megjithatë, ai kurrë s’u kthye tek unë. Nuk më pëlqente hipokrizia. ,,Po mirë”, u thashë. ,, Po sikur ta merrni apo ta helmoni, do bëhet hataja. A e dini se s’e kam kollaj, jo”. As që më kuptonin. Ika pa mbaruar preludi. Thellësia e mendimit, melankolia e madhe intrigonin pandërprerë ndjenjat e mia; demonët, më t’u shfaqur drita ikën si të mos kishin qenë kurrë në qytet. U çlirova paksa dhe, ç’ është e vërteta, ishte një ëndërr e frikshme; varka e shpresës më dëftohej si një vegim fantastik. U ktheva sërish në restorant dhe në verandën e tij, piva gjer në mëngjes. Të gjithë miqtë ikën nga andej. Njëri më t’u çuar më tha: ,,E ke dashur shumë, dhe po qe se kërkon diç tjetër: kujdes!” Disa ditë më vonë, po ta pyesja veten çfarë ëndrre kisha parë, ku isha, nuk do mund të shpjegoja kurrë. Merreni me mend, ndonjëherë dashuria mund të jetë shumë fatkeqe. Dhe një herë, hë, për çudi dikush pati thënë se braktisja është një lloj krimi i brendshëm. ,,Përse s’vazhdon jetën tënde? Eh, zezonat e mia!”, dëgjova një zë të ngjirur. Oh, sikur të mos dëftoja qenësinë e mbretëreshës, nuk do kthehesha nga ai qytet mistik, që dukej si një skëterrë mbuluar me pluhur. E pashë mbretëreshën tamam siç e pata kujtuar. A mund të çlirohem tash. Po apo jo?!