Poema: Ikja e madhe nga Gëzim Ajgeraj

Gëzim Ajgeraj

POEMA: IKJA E MADHE

IKJA E MADHE


Po n`pastë met
Ndoi zog i malit
A n`pat shterrë
Malësia krejt
Del nji za
Prej gurëve t`varrit
Ku jan trimat
Ku më kanë mbetë?
Ç`janë këto udhë
e ato varre
E aj vargë
që s`ka të tretë
pse u shkund
malësi e madhe
e askush
më aty s`mbetë
o zotë ç`gjamë
po del prej tokës
e atij vargu
që nuk shterr
veq kujtimi
mbeti pragut
shkrumi e flaka
qiellin merr
oh sa rëndë



po ec ky vargë
gjama e tokës
qiellit shkon
dikush qan
kush i lidh plagët
kush mbledhë zogjtë
kush i vajton
kujtë pak dhe
e kush mbi tokë
kush në zjarr
e kush një gropë
askush s`mbeti
e shumëkush shkoi
rrjedha gjaku
vargun përshkoi
oh sa etshëm
gjëmon dheu
plagë mbi plagë
u mbush atdheu
edhe qielli
fort lotoi
rrjedha e vargut
ikjes shkoi
përmbi kulla
ra hataja
e mbi pragje
ra murtaja
dhe oborret


u shkretuan
kulla e votra
u shkrumuan
edhe zogjtë
më nuk cicërrojnë
as bilbilat
këngë s`këndojnë
edhe krojet
ujin shterruan
diellit rrezet
ju errësuan
mos o zotë
ç`është ky mallkim
n`atë Kosovë
mbi vendin tim
mbi rob të tu
ka rënë hataja
lumej gjaku
e vargje të gjata
gjëmon toka
qielli nxihet
pa kthye shpinë
malësia digjet
marrin pragjet
shkrumë e erë
e mbuloi flaka
për së treti herë
me ç`frenim


po vjell mesjeta
shtohen plagët
vritet jeta
është tërbuar barbaria
pëllëmbë e fushë
gjatë historia
ikën liria
e më largohet
brigjeve të shpresës
e streohet
ikje të madhe
bëhet jeta
qiellit të hapur
e nëpër shkrepa
varg e varre
mbjell mesjeta
mëshirës së fatit
dergjet jeta
plagë të mëdha
mbjell barbaria
rrugë e gjatë
deri te liria
oh sa dhembshëm
hesht malësia
brigje shpate
kulla e vërria
as dhe lulja
më nuk çel



as pranvera
s`është pranverë
mos o zot
mos jam në ëndërr
më bëjnë sytë
apo zgjëndër
si shterroj
malësia krejt
as zog pule
ma nuk mbeti
ikën rreshtat
varg e vijë
gra e pleq
edhe fëmijë
shumkush shkoi
e askush s`mbet
dikush maleve
u ngjit përpjetë
shterroi kënga
shterroi gazi
iku kënga
te oxhaku
ikën gëzimet
nga këto vatra
mbetën shkrumb
kullat e thata

1999