Ismail Qemali (1844-1919)

ISMAIL (BEJ) QEMALI"
AI QE U BETUA NE EMER TE KOMBIT
ISMAIL (BEJ) QEMALI
(1844 -1919)

Burr i Shtetit dhe Diplomati me Largpames Shqiptar
Ismail Qemal Bej Vlora, Burri me i Larte i Shtetit Shqiptar. figura më madhore, luftëtari i orëve të para për krijimin e një Shqipërie etnike, personaliteti më i shquar dhe më i veçantë i luftës për liri, demokraci dhe bashkim kombëtar, intelektuali i mirëfilltë, një drejtues largpamës dhe njeriu liridashës.
Ai lindi në Vlorë në vitin 1844 nga një familje me prejardhje çifligare. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, kurse gjimnazin në shkollën "ZOSIMEA" në Janinë të Greqisë. Për të gjithë shqiptarët Ai është personaletiteti më i lartë i Kombit mbas Gjergj (Skender Bej) Kastriotit pasi mundi t'i fal Shqipërisë
më 28 Nëntor 1912, Pavarësine Kombëtare -Territoriale
Përkrah tij u gjendën patriotët më të mire shqiptarë, ata që u betuan përjetësisht Në Emët të Kombit. Këtë ngjarje e cila përbën në vetvete aktin më të madh historik të kombit shqiptar e përkrahën fuqishëm mendja dhe duart e forta të Isa Boletinit, Luigj Gurakuqit dhe një gupi të madh patriotësh shqiptarë. Nga Kosova përveç Isa Boletinit kishin ardhur edhe Mehmet Pash Deralla, Tafil Boletini, Dervish Mitrovica, Zenel Begolli, Halim Mus Bajgora, Ahmet Ali Llapi, Riza Beg Gjakova, Vehbi Dibra, etj.
Mbas pushtimit të gjatë rreth 500 vjeçar Otomano-Turk më në fund Shqipëria gëzoi pavarësinë e saj të plotë në trojet e saj duke valëvitur për here të pare mbas duarve të Skënderbeut Flamurin e Arbrit.
Flamuri që ngriti në Vlorë Ismail Qemali u qendis nga vajza vlonjate Marigo Posia.
Më në fund Shqipëria kishte Kryeministrin e saj të Parë me një Shqipëri të Pavarur.
Përpara kësaj ngjarjeje kaq të madhe qysh nga viti 1859 ai jetoi në Stamboll së bashku me familjen e tij nga ku u përpoq për percaktimin e një alfabeti të përbashkët të gjuhës shqipe dhe formimin e një shoqërie kulturore shqiptare.
Ai u zgjodh atje deputet i Perandorisë Osmane dhe përfaqësues i Sanxhakut te Beratit. Kërkesat e Ismail Qemalit për reforma demokratike e çuan atë në një konflikt të ashpër me qarqet konservatore të atëhershme të Stambollit.
Gjat periudhës së tij si deputet ai ndihmoi levizjen çlirimtare të bashkëatdhetarëve të tij dhe lehtesoi me sa mundej gjendjen e veshtire te popujve te shtypur te Perandorise.
Por keto nuk kaluan pa u vene re nga Porta e Larte e cila e denoi ate me internim duke e ndeshkuar per shtate vjet me rradhë.
Ne maj te 1900 per t'ju shpetuar ndjekjeve te Sulltanit ai u arratis nga Stambolli dhe u vendos ne Paris e me vone ne vende te ndryshme te Evropes prej nga vendosi edhe lidhjet me rrethet politikes se Levizjes Kombetare Shqiptare.
Ai Mbrojti pranë Komisionit Ndërkombëtar të Kontrollit dhe pranë Fuqive të Mëdha të drejtat e ligjshme të popullit shqiptar dhe tërësinë territoriale të vendit.
Në Vlorë kryesoi mbledhjen e Kuvendit Kombëtar e cila shpalli duke valevitur per here te pare mbas Gjergj (Skender Bej) Kastriotit, Flamurin e Pavaresise se Shqiperise se Pavarur.
Nga Ballkoni i Shtepise se Vogel historike ne Skele
Më 28 Nëntor te vitit 1912
u shpall
Pavarësia Kombetare-Teritoriale e Shqipërisë se Pavarur
Ai ishte burri me i Larte i Shtetit Shqiptar mbas Gjergj (Skender Bej) Kastriotit dhe Diplomati me Largpames i Politikes Shqiptare te te gjitha koherave.
Qeveria e kryesuar nga Ismail Qemalit në kushte shumë të vështira mori një varg masash në fushën e ekonomisë, të organizimit shtetëror dhe të kulturës kombëtare te cilat i hapën nje rruge te re Shqiperise se asaj kohe. Taban i cili ishte me i forti se kurre mbi te cilin ecen edhe sot e kesaj dite Shqiperia.
Qeveria e Ismail Qemalit ra ne Vitin 1914.
Vitet e fundit të jetës së tij Ismail Qemali i kaloi në mergim duke i perdorur ato deri na çastet e tij te fundit në dobi të çështjes shqiptare.
Nje pyetje me gerryen vazhdimisht mendjen:
Perse Shqiperia nuk diti t'i mbaj kurre prane vetes bijt e saj me te mire...?
Ai Vdiq në Itali në vitin 1919 dhe para se te mbyllte syte la nje porosi "nje amanet":
Me varrosni ne Kanine
Te kem Skelen perkashi, ...
i cili nuk u plotësua....


ISMAIL (BEJ) QEMALI
(1844 -1919) was born in Vlorë, Albania. He was a principal figure in the Declaration of Independence and the formation of an independent government of Albania in November 28, 1912. This signaled the end of almost 500 years of Ottoman rule in Albania. Together with Isa Boletini & Luigj Gurakuqi, he raised the flag on the balcony of two-story building in Vlorë.

Nimete Progonati (1929-1944)

Nimete Isuf Progonati u lind ne Luzat te Tepelenes me 26 Korrik 1929. Ajo ishte Debatikase qe ishte nje program komunist per te rinjte qe donin te angazhoheshin ne luften Nacional Clirimtare. Si e tille Nimetja, qepte yje dhe thurte fanella e corape per luftetarte partizane, prishte parrulat fashiste dhe shperndante trakte komuniste. Ajo gjithashtu kujdesej per partizanet e plagosur dhe bente roje ne mbledhje te shtabit komunist ne Tepelene.
E terhequr nga dashuria e saj per atdheun dhe bindjet e saja ne organizaten komuniste, Nimetja hyn me deshire ne ceten partizane te Ethem Gjinushit, e cila me vone hyn ne Brigaden e V Sulmuese. Nimetja bente pjese ne kompanine e peste, bataljoni i peste se Brigades se V Sulmuese. Ne betejn ne Corovode tregoi trimerine e saj prej burrneshe, per kete aresye kryetaru i brigades se peste sulmuese Hysni Kapo i dhuroi nje arme automatike, dy granata dore, dhe lavde per vajzen nga Luzati. Shefqet Peci, nje udheheqes komunist i asaj kohe e quajti Nimente nje Zhan D'Ark Shqiptare, ndersa nje tjeter udheheqes komunist Mehmet Shehu tha: Me Shqiponja te tilla si Nimetja, Shqiperine do ta clirojme me cdo kusht. Megjithese clirimi i Shqiperise kishte te bente me luften ne aspektin global, si psh shkatrrimi i trupave gjermane ne frotin Britanik dhe ate Rus, lufta e popullit Shqiptar i dha nje identitet vete kombit.
Nimetja mori pjese ne te gjitha betejat qe zhvilloi Brigada e V Sulmuese (B5S), ajo luftone me pushke dhe me pene. Burimet thone se Nimetja kishte qejf poezine dhe shkruante mbi luften kundra pushtuesit gjerman. Nimete Progonati u vra ne betejen e Linjes ne Diber, me 26 Korrik 1944. Mbas vdekjes eshte dekoruar me Medaljen e Trimerise, Medaljen e Clirimit, Medaljen e Kujtimit dhe eshte shpallur Heroine e Popullit. Shkolla 9-vjecare e Linjes ne Diber mban emrin Nimete Progonati, dhe ne vendin ku ra eshte ngritur nje momument kujtues.
Shkolla 8-vjecare ne Memalija poashtu mban emrin e saj, si dhe ish-shtepia e Pionerit mbante emrin e Nimete Progonatit, ndersa ne qender te Tepelenes me 11 Janar 2001 u perurua busti i Nimete Progonatit qe u prodhua nga Mumtaz Dhrami. Per 15-vjecaren nga Luzati jane botuar kujtime, vjersha, tregime, kenge, dhe dokumentare televizive.

Per 28 Nentorin, diten e Flamurit

URIM PËR MIQTË E MI

PËR 28 NËNTORIN, DITËN E FLAMURIT

I Shtypur, mes të shtypurve jam rritur. Dhunës e përbuzjes. Tani më ajo kohë ka ikur, bashkë me barbarin e zi. Unë dhe ju, ndjehemi të lirë. Të lirë në mesin e të lirëve, krenarë në mesin e krenarëve. Nuk u mposhtëm dhe nuk do të mposhtemi kurrë. Krenaria e jonë e nëpërkëmbur, e ka rikthyer dinjitetin. Le të rrojmë sot si njerëz të lirë, të dinjitetshëm. Nëse sot për rreth nesh, vuan dikush, kjo duhet të na preokupoj të gjithëve, liria nuk e ka kuptimin e sajë. Le të vihemi në mbrojtje të sajë, plagët ti flakim nga mesi ynë. Vetëm kështu e ka kuptimësinë e plotë, liria.
Dita e flamurit është ditë e shejntë në jetën e atdheut. Ajo na i kujton flijimet që janë bërë për atdhe. Le ti kujtojmë ata, që me gjakun e tyre na i zbardhën ditët tona. Le ti kujtojmë ata, që ikën me fundin e shekullit, e që për ne, të bijtë e shekullit të ri, hapën shtigje lirie. Le të kujtojmë luftën e lavdishme të UÇK-së dhe dëshmorët e sajë. Të falemi për ta!
Ti heqim dorë përjetësisht nga armiqësitë e asmëritë që mundë të na përcjellin. Nën flamurin e idealizmës dhe luftës kombëtare, vizionet do te ndriçojnë ndryshe. Le të shikojmë këtij vizioni, atdheun do ta bëjmë ndryshe. Ta shohim njeri tjetrin, si vëlla. Ta ndihmojmë njëri tjetrin, në ngritje. Se vetëm duke ndihmuar, jemi të ndihmuar dhe ne.
Ta pranojmë njëri tjetrin, ashtu siç jemi, mos të shikojmë prapa, përpara të jetë motoja e jonë. Vetëm ashtu do na nderojnë brezat. Të punojmë për shtetin ligjor, Kosovën tonë të re, ku vetëm flamuri dhe ligji, janë shenjëtëri.
Partitë le të na shërbejnë për legjitimimin e pushtetit dhe në këtë kundërthënje mendimesh ta ndajmë mendimin politik dhe vëllaun. Dy mendime gjithmonë sjellin më shumë rezultat, se një. Vëllau mbetet vëlla.
Qoftë i bekuar atdheu i ynë.
Mbajeni lartë flamurin e Skënderbeut, Ismail Qemali e të Adem Jasharit.
Gëzuar, gëzuar, - 28 nëntorin, festën e flamurit.

Gëzim AJGERAJ, 2005

Dita e clirimit te Shqiperise

Dita e clirimit te Shqiperise
Dokumentet e dhuruara nga ish-këshilltari ushtarak gjerman, koloneli Volfman Hofman, nuk dëshmojnë ikjen e "ushtarit të fundit gjerman nga Shqipëria më 29 nëntor 1944"E vërteta e çlirimit të ShqipërisëCeremonia që u organizua në shkurt të vitit 2002 nga Ministria e Mbrojtjes e Republikës së Shqipërisë për marrjen në dorëzim të fotokopjeve të dy dokumenteve për datën e çlirimit të Shqipërisë, që koloneli Volfman Hofman, ish-këshilltar ushtarak gjerman pranë atij dikasteri, bashkë me një letër në gjuhën shqipe të firmosur prej tij, ia dorëzoi gjeneralmajorit Pëllumb Qazimi, ishte një veprim jashtë kuadrit ligjor që zbatohet në vendin tonë për dokumentet historike. Dokumente të tilla depozitohen nëpër arkivat shtetërorë të vendit tonë, kryesisht në Arkivin Qendror Shtetëror. Qëndrimet e mëtejshme të përfaqësuesve të Ministrisë së Mbrojtjes kanë qenë jo vetëm politike, por edhe jashtë etikës së komunikimit me median dhe studiuesit.Gjatë ceremonisë së dhurimit të fotokopjeve të të dy dokumenteve prej kolonelit V. Hofman, përfaqësuesit e Ministrisë së Mbrojtjes i refuzuan kërkesat e gazetarëve për të marrë fotokopje të tyre që t’i botonin nëpër gazeta dhe t’i jepin në televizion.Në rrethana të tilla, kur Ministria e Mbrojtjes nuk lejoi që persona të tjerë të dispononin kopje të dokumenteve të dhuruara nga koloneli V. Hofman, m‘u desh të ndiqja rrugë të tërthorta për t‘i shtënë ato në dorë. Z. Uran Butka iu drejtua Arkivit të Shtetit që të zbatohej legjislacioni në fuqi dhe t‘i kërkohej Ministrisë së Mbrojtjes që t‘i dorëzonte Arkivit kopje të atyre dokumenteve. Ndërkaq deputeti dhe sekretari i Komisionit të Mbrojtjes të Kuvendit të Shqipërisë, z. Astrit Bushati, vazhdimisht e me insistim për disa muaj i kërkoi Ministrisë së Mbrojtjes që t‘i dorëzoheshin kopje të këtyre dokumenteve, por nuk arriti t‘i merrte ato. Vetëm pas kërkesës së përsëritur të nënkryetares së Kuvendit, z. Jozefina Topalli, Ministria e Mbrojtjes u detyrua në maj të vitit 2002 t‘ia jepte fotokopjet e tyre z. Jozefina Topalli dhe t‘i depozitonte ato në Arkivin e Shtetit.Mbajtja e fshehtë e fotokopjeve të këtyre dokumenteve krijoi mundësinë për keqinformimin e opinionit publik prej disa personave. Gazeta "Ushtria", organ qendror i Ministrisë së Mbrojtjes, më datën 1 mars të vitit 2002 botoi si kryeartikull të saj një intervistë me dhuruesin e fotokopjeve të të dy dokumenteve: "Dokumenti: "Ushtari i fundit gjerman iku nga Shqipëria më 29 nëntor `44". Përmbajtja e këtij titulli nuk pasqyrohet në dokumentet e dhuruara. Krahas kësaj interviste, në gazetën "Ushtria" u botua me faksimile letra që koloneli V. Hofman i ka dërguar gjeneralmajorit Pëllumb Qazimi, si edhe faksimile me paragrafë prej të dy dokumenteve e që janë pothuajse të palexueshme. Në letrën në gjuhën shqipe, të firmosur nga koloneli V. Hofman, është shkruar : "Korpusi XXI alpin …lëshoi më 29. 11. 1944 qytetin e fundit të madh të Shqipërisë, Shkodrën. Prandaj kjo datë mund të quhet fundi i pushtimit të Shqipërisë". Në tekstin e intervistës, pasi përsëritet fraza e mësipërme, vijohet: "Është shkruar pikërisht kështu, e zeza mbi të bardhë". Për këto fjalë të dhëna më sipër nuk është dhënë asnjë pjesë e cituar nga dokumenti. Po më 1 mars të vitit 2002 gazeta "Zëri i Popullit", duke e paraqitur ish-këshilltarin gjerman, kolonelin V. Hofman, me gradën e gjeneralit, botoi artikullin "Dokumenti, një shuplakë historike mbi falsifikatorët". Kjo gazetë botoi gjithashtu edhe një prononcim të Xhemil Frashërit, si edhe një foto të fotokopjeve të të dy dokumenteve të vendosur në një kornizë xhami, për të dëshmuar në këtë mënyrë se kishte "arsye" se pse kopjet e këtyre dokumenteve nuk u jepeshin të tjerëve. Edhe gazeta "Kushtrim brezash", po më 1 mars të vitit 2002, dha njoftimin e shkurtër për dorëzimin e dy dokumenteve nga koloneli V. Hofman. Për të dëshmuar se gjoja këto dokumente vertetojnë se Shkodra është çliruar më 29 nëntor të vitit 1944, Xhelal Gjeçovi, më 29 mars të vitit 2002, ka botuar në gazetën "Shekulli" një artikull me titullin: "Historia dhe vlera e një dokumenti". Edhe ky autor nuk ka cituar asnjë pjesë a frazë prej dy dokumenteve të dhuruara. Në vend të tyre Xh. Gjeçovi ka risjellë dokumente të përdorura në shkrimet e mëparshme të tij ("Zëri i Popullit" 21. 10. 1997; po aty 29. ll. 1997; "Shekulli" 22. ll. 1999) dhe të Xhemil Frashërit ("Zëri i Popullit" 28. ll. 1999; "Studime historike" 2000, nr. 1-2). Këto shkrime janë shqyrtuar imtësisht në librin tim "28 nëntor 1944 - Dita e Çlirimit të Shqipërisë" (Tiranë 2001) dhe kam treguar pasaktësistë dhe shtrembërimet që u janë bërë dokumenteve gjatë sundimit tiranik të E. Hoxhës, veçanërisht nga vetë Xh. Frashëri me shkrimet e botuara prej tij në organet e sipërpërmendura.Ndërkaq gazeta "Ballkan" botoi më 4 prill të vitit 2002 artikullin pa emër autori: "Rikthehet debati: Kur u çlirua Shqipëria?". Në këtë artikull jepet se nga përmbajtja e dokumenteve, të dhuruara prej kolonelit V. Hofman, nuk del se Shkodra është çliruar më 29 nëntor.Kur Ministria e Mbrojtjes i dorëzoi z. Jozefina Topalli fotokopjet e të dy dokumenteve ushtarake gjermane, thuajse në të njëjtën kohë dhe jo rastësisht, por me shpresën se njerëz të tjerë nuk do të guxonin të merreshin më me çështjen e datës së çlirimit të Shqipërisë, reagoi politikisht ndaj artikullit pa emër autori, të botuar dy muaj më parë në gazetën "Ballkan", një punonjës i Ministrisë së Mbrojtjes, koloneli Sali Onuzi, me shkrimin: "Hoffman: Forcat gjermane u tërhoqën përfundimisht nga Shkodra më 29 nëntor 1944" (gaz. "Kushtrim brezash", 7, 14 dhe 21 qershor 2002). Ky shkrim i gjatë i tij është hartuar me fjalorin dhe stililin anakronik demaskues të komisarëve politikë enveristë të ushtrisë, të cilët, pasi tirani gjaksor E. Hoxha "zbulonte" herëpashere armiq në radhët e saj, ata i mbanin iso dhe vijonin denoncimin nëpër mbledhje të ndryshme, madje edhe vetë këta, me fantazinë e tyre të sëmurë, arrinin "të zbulonin" armiq të tjerë. Shkrimi i Sali Onuzit dëshmon më së miri se sa larg është depolitizimi i vërtetë i një pjese të ushtarakëve të lartë të ushtrisë sonë.Pasi ka dhënë të përkthyera me pasaktësi pjesët e dokumenteve ku përmendet Shkodra (gjë që vë në dyshim edhe përkthimin shqip të letrës dhe të intervistës së kolonelit V. Hofman), koloneli S. Onuzi ka bërë këtë interpretim të gabuar të përmbajtjes së tyre: "Pra në të dy dokumentet, thelbi i informacionit është i njëjtë: është regjistruar më 30 nëntor si informacion ditor për veprimtarinë e një dite dhe është e kuptueshme se përfshin datën 29 nëntor. Më 30 nëntor informacioni nuk mund të quhet më ditor për datën 28 nëntor". Në vijim S. Onuzi ka përsëritur po ato dokumente që janë përdorura më parë në shkrimet e Xh. Frashërit dhe të Xh. Gjeçovit.Në artikujt e tyre, që japin të njëjtat gjëra, në vend që të shqyrtohen të gjitha burimet historike për datën e çlirimit të Shkodrës, ata kanë përzgjedhur një sasi fare të kufizuar dokumentesh pa ua shqyrtuar përmbajtjen. Në shkrimet e tyre nuk jepen dokumentet e shumta që tregojnë se Shkodra dhe Shqipëria janë çliruar më 28 nëntor. Ata injorojnë realitete të tilla, se më 1944 kjo datë është kremtuar në të gjithë Shqipërinë si dita e çlirimit (prandaj qeveria dhe organet e tjera shtetërore erdhën në Tiranë 11 ditë pas çlirimit të saj, më 28 nëntor), se në vendimet që morën më 28 nëntor të vitit 1944 organet e larta të pushtetit komunist, si edhe në fjalimin që vetë E. Hoxha ka mbajtur në Tiranë po atë ditë e kanë quajtur 28 nëntorin si datë të çlirimit të Shqipërisë. Më mirë se kushdo tjetër datën e çlirimit të qytetit të tyre e kanë ditur vetë shkodranët. Në Shkodër 28 nëntori vijoi të kremtohej si dita e çlirimit edhe në vitin 1945, siç e dëshmon shtypi lokal i kohës (foto 1), artikuj të të cilit për këtë datë i kam ribotuar në librin kushtuar datës së çlirimit. Ato që kam thënë në këtë libër nuk po i përsëris. Për datën e çlirimit të Shqipërisë vijon këmbëngulja e autorëve të mësipërm, të cilët keqpërdorin burimet dhe të dhënat historike për të disinformuar opinionin publik.Xh. Frashëri e Xh. Gjeçovi vazhdimisht kanë përdorur në shkrimet e tyre dy trakte, të 28 dhe 30 nëntorit 1944, i pari i Këshillit Nacionalçlirimtar të Shkodrës dhe i dyti i është atribuar qëllimisht për disinformim po këtij Këshilli. Trakti i parë është titulluar "Drejt çlirimit" dhe në fund mban datën "28 nanduer 1944" dhe ka frazën "Mbas çlirimit të Tiranës vetëm Shkodra mbeti pa u çlirue". Trakti është ribotuar i plotë në librin e K. Biçokut, 28 nëntor 1944… (f. 65-68). Për studiuesin, që i njeh të gjitha burimet për datën e çlirimit të Shkodrës, trakti i mësipërm nuk bie ndesh me burimet e shumta që tregojnë se Shkodra është çliruar mbasditen e 28 nëntorit, sepse trakti duhet të jetë shtypur natën e 27-28 nëntorit ose së shumti në mëngjesin e 28 nëntorit, kur gjermanët ende nuk ishin larguar nga rajoni i Shkodrës. Madje pjesa e këtij trakti: "roja që vetë populli ka ba mbramë vullnetarisht nëpër lagjet e vërteton një fakt të tillë dhe dëshmon se ay s`ka qenë kurrë me okupatorin e këlyshët e tij", tregon se natën e 27-28 nëntorit praparojat e ushtrisë gjermane ishin tërhequr nga qyteti i Shkodrës dhe ishin vendosur në periferi të tij, sepse pjesa kryesore e trupave gjermane ishin larguar nga Shqipëria. Edhe më i qëllimshëm është interpretimi që i kanë bërë traktit të 30 nëntorit me titull "Shkodra u çlirua" (foto 2), në të cilin nuk thuhet se Shkodra është çliruar më 29 nëntor. Ky trakt është shkruar toskërisht, më letër e me shkronja të ndryshme nga ato të traktit të 28 nëntorit. Megjithëse nuk ka të shënuar atë që e ka hartuar, në ribotimet që i janë bërë më pas, qëllimisht për të keqinformuar, i është atribuar Këshillit Nacionalçlirimtar të Shkodrës. Trakti duhet të jetë shtypur në Tiranë, sepse atë ditë shtypi nuk kishte dalë nga që vijonte për të tretën ditë festimi i çlirimit të Shqipërisë. Falsifikimin e emrit të subjektit që e ka hartuar traktin e ka bërë për herë të parë Instituti i Historisë së Partisë pranë KQ të PPSH në vëllimin "Thirrje dhe Trakte të Partisë Komuniste të Shqipërisë 1941-1944" (Tiranë 1962, f. 607-608).Në shkrimet e autorëve të mësipërm janë përzgjedhur për t‘u keqinterpretuar edhe disa dokumente ushtarake gjermane. Këto dokumente përgjithësisht janë shënime shumë të përmbledhura e në formë ditaresh të komandave eprore të ushtrisë gjermane, të hartuara larg tokave shqiptare dhe zakonisht disa muaj pas informacioneve që kanë marrë nga komandat ushtarake vartëse. Prandaj ato, siç kam shkruar edhe më parë, japin data të ndryshme për çlirimin e Shkodrës, 28, 29 e 30 nëntor, madje edhe 4 dhjetor. Njëri prej këtyre dokumenteve, i përdorur prej të gjithë autorëve të mësipërm, është: "29. 11. Urat, që kalojnë në Bunë dhe Drin të Shkodrës, u shkatërruan. Praparoja gjendet në Koplik". Sipas këtij dokumenti Kopliku edhe më 29 nëntor vijonte të ishte nën pushtimin gjerman. Kjo nuk është e vërtetë dhe dëshmon për pasaktësitë kronologjike që kanë dokumentet ushtarake gjermane.Autorët e mësipërm dhe të tjerë, krahas keqpërdorimit të dokumenteve historike për datën e çlirimit të Shqipërisë, në të njëjtën mënyrë kanë vepruar edhe për pasqyrimin e ngjarjeve të njohura historike, siç është p.sh. festa kombëtare e Jugosllavisë, 29 nëntori.Disa herë kam vënë në dukje se, në kuadrin e politikës antikombëtare të E. Hoxhës për bashkimin e Shqipërisë me Jugosllavinë, data 29 nëntor u bë festë zyrtare e Shqipërisë (në kundërshtim me të vertetën historike dhe me kriteret që përdoren për caktimin e datave të festave kombëtare e shtetërore) për ta kremtuar në të njëjtën ditë me festën kombëtare të Jugosllavise, e cila e përkujton 29 nëntorin e vitit 1943, datën kur u mbajt në Jajcë Mbledhja II e Këshillit Antifashist Nacionalçlirimtar të Jugosllavisë (AVNOJ), si datë të shënuar kur u hodhën themelet organizative të shtetit komunist titist. Vendimet e AVNOJ-it u imituan pas disa muajsh, më 24 maj 1944, nga E. Hoxha në Kongresin e Përmetit.Autorëve të mësipërm u është shtuar edhe Ana Lalaj. Ata disa herë janë prononcuar për çështjen e kësaj date, duke shtrëmbëruar të vertetën. A. Lalaj ka shkruar më 1997 se 29 nëntori paska qenë "data e çlirimit të Beogradit" ("Gazeta Shqiptare", 31 tetor 1997). Ky qytet është çliruar më 20 tetor 1944 ("Enciklopedija Jugoslavije, l, Zagreb, 1955", f. 447). Në emisionin televiziv të transmetuar në mëngjesin e datës 29 nëntor 2001 në "Vizion +" Ana Lalaj ka deklaruar një të pavërtetë tjetër: "29 nëntori si festë e Jugosllavisë është vënë më 1946, kurse e jona më 1945".E verteta është ndryshe. Disa herë kam shkruar se 29 nëntori i vitit 1943, si festë kombëtare e Jugosllavisë, është kremtuar qysh në fillim, siç e ka dhënë edhe një kronikë e botuar në gazetën "Bashkimi" më 30 nëntor të vitit 1945 dhe që përshkruan kremtimin e saj në Tiranë nga Legata Jugosllave (foto 3).Kurse vendimi për kremtimin e 29 nëntorit si festë të çlirimit të Shqipërisë është marrë nga Kryesia e Këshillit ANÇ më 9 nëntor të vitit 1945 (disa anëtarë të kësaj Kryesie e kanë kundërshtuar datën 29 nëntor dhe votuan kundër saj) dhe u botua në "Gazetën Zyrtare" më 30 nëntor të vitit 1945, prandaj zyrtarisht ajo filloi të kremtohej në Shqipëri në vitin 1946, sepse në nenin 8 të vendimit është shkruar: "Kjo ligjë hyn në fuqi ditën e botimit të saj në "Gazetën Zyrtare" (Procesverbali i mbledhjes së 9 nëntorit të Kryesisë së Këshillit Antifashist Nacionalçlirimtar është botuar për here të parë i plotë nga K. Biçoku, 28 nëntor 1944…, f. 71-77) . Për këtë arësye, në vitin 1945 Kryesia e Këshillit Antifashist Nacionalçlirimtar, jo me rastin e 29 nëntorit, por "me rastin e 28 nëntorit" shpalli "faljen dhe uljen e dënimeve për të dënuarit si kriminelë lufte dhe armiq të popullit" (gazeta "Bashkimi" 28. 11. 1945; "Gazeta Zyrtare", nr. 76, 1.12. 1945). Zhurma dhe keqpërdorimi që u bë me dy dokumentet ushtarake gjermane, fotokopjet e të cilëve koloneli V. Hofman ia dhuroi gjeneralmajorit Pëllumb Qazimi, më detyron të ndalem në përmbajtjen e tyre. Përkthimin e dokumenteve në gjuhën shqipe e kanë bërë dy studiues gjermanë dhe përkthimi i tyre ka ndryshime të rëndësishme me ato që u janë bërë dokumenteve në artikullin pa emër autori të gazetës "Ballkan" dhe në artikullin e kolonelit S. Onuzi.Vetëm njëri nga dy dokumentet e dhuruara nga koloneli V. Hofman është nxerrë nga arkivi. Ai ka titullin "Pjesë nga ditari i luftës i Komandës Supreme të Juglindjes në Zagreb (Agram), me nr. shkrese 3, faqe 673 i 30 nëntorit 1944. Për situatën në Frontin e Adriatikut" (Auszug aus dem Kriegstagebuch des Oberbefehlshaber Südost in Agram. I a - KTB nr. 3. Seite 673. Vom 30. November 1944. Zur Lage an der "Adria-Front"). Vetë dokumenti është një lloj formulari i shtypur, i ndarë në dy kolona të emërtuara përkatësisht: "Data, ora, vendi dhe lloji i gazermës" (Tag, Uhrzeit, Ort und Art Unterkunft) dhe "Paraqitja e ngjarjeve (Më të rëndësishmet: Vlerësimi i situatës [armiku dhe mjetet]. Koha e hyrjes dhe e daljes së informacioneve dhe të urdhërave)" (D a r s t e l l u n g d e r E r e i g n i s s e (Dabei wichtig: Beurteilung der Lage [Feind und eigene]. Eingangs und Abgangszeiten von Meldungen und Befehlen)) (foto 4, shih numrin e kaluar). Nën titullin e kolonës së parë, që zë rreth ¼ e faqes, është shënuar me makinë shkrimi: "30. 11. 1944 Drejtimi është Zagrebi" (30. 11. 1944 Führungsabteilung Agram). Kurse nën titullin e kolonës së dytë, po me makinë shkrimi, është shkruar: "Për situatën: Grupi ushtarak E" (Zur Lage: H. Gr. E). Pas këtyre në mënyrë shumë koncize janë dhënë ngjarjet kryesore në fillim ato të "Frontit të Lindjes", në vijim ato të "Frontit të Adriatikut" dhe të "Egjeut". Në to del qartë se janë përfshirë ngjarjet më të rëndësishme të të tria ditëve, 28, 29 dhe 30 nëntor, duke i veçuar ato njëra nga tjetra. Ja teksti për dy frontet e fundit:"Adria-Front:Skutari geräumt. Öffnung der neuen Marschstrasse XXI. AK. nach Matesevo schreitet gegen zähen Feind nur langsam vorwärts. Bei andauernden Kämpfen im Raum Lise auflebende Gefechts-Tätigkeit an HKL S und SW Mostar.XCI. AK. z.b.V. hat bei flüssigen Marschgewegungen Nacht 29./30.11. Novi Pazar geräumt Feind folgt zögernd. Gren. Rgt. 47 am 30.11. früh aus Prijepolje zur Öffnung Strasse nach Brodarevo-Bijelopolje angetreten.Ägäis:Am 28.11. Feindanlandung im N-Teil auf Insel Piskopi, alle Angriffe in Liwadia-Bucht abgewiesen, Feindverband gab Kampf auf und zog sich in Richtung Simi zurück".Përkthimi shqip:"Fronti i Adriatikut:Shkodra u zbraz. Hapja e rrugës së re për marshimin e korparmatës XXI për në Mateshevo, për shkak të qëndresës së fortë të armikut, është vetëm e ngadaltë. Luftimet ndërkohë vijojnë pa ndërprerje në zonën e Linzës dhe rigjallërohet veprimtaria luftarake në HKL të Jugut dhe të Jugperendimit të Mostarit.E ndjekur me ngurim nga armiku, Korpormata XCI, me detyrë speciale, ka braktisur Novipazarin me marshim të pandërprerë natën e 29-30 nëntorit. Regjimenti i 47 i Granatierëve më 30 nëntor në mëngjes është nisur nga Priepolja për hapjen e rrugës në Brodarevo-Bjelopolje.Egjeu:Më 28. 11 trupat armike kanë desantuar në pjesën veriore të ishullit Piskop dhe u sprapsën të gjitha sulmet e tyre në gjirin e Livadias. Grupimi armik hoqi dorë nga luftimet dhe u tërhoq në drejtim të Simit".(Përkthimi i Ministrisë së Mbrojtjes është: "Fronti i Adriatikut: Shkodra u zbraz. Marshimi i ri përpara korparmatës XXI për Mateshevo, për shkak të qëndresës së armikut, është i ngadaltë. Luftimet, ndërkohë, vijojnë në zonën me gjallërimin e veprimtarisë luftarake pranë HKL S dhe SV Mostar").Ky dokument është hartuar në përputhje me kornizat e një formulari dhe ka kërkesa të parapërcaktuara. Ndër to është i detyrueshëm edhe shënimi i datës për të treguar kohën e veprimeve luftarake në terren. Prandaj data 30 nëntor e tij tregon zhvillimin e ngjarjeve dhe jo datën kur është hartuar dokumenti. Ngjarjet e rëndësishme të ditëve të mëparshme janë shënuar sipas datave përkatëse të 28 dhe 29 nëntorit. Hartimi i tij në Zagreb padyshim është bërë disa kohë pas ngjarjeve që përmenden në të, sepse informacioni nga rajonet e largëta, si psh Shqipëria, për të shkuar në Zagreb dhe, më pas, për t‘u përpunuar, përmbledhur e hedhur nëpër formularë, siç është dokumenti në fjalë, kërkonin kohë dhe nuk mund të bëheshin menjëherë. Prandaj ato kanë edhe pasaktësi kronologjike, sepse informacionet shkonin me vonesë te komandat eprore dhe në to përfshiheshin të përmbledhura episode të ndryshme, ku të parëndësishmit, siç ishte p.sh. largimi i qetë i praparojës së ushtrisë gjermane nga Shkodra, përfshiheshin në datat e episodeve luftarake të rëndësishme.Dokumenti tjetër ka të dhëna më të hollësishme, prandaj me të drejtë është marrë si më i rëndësishmi nga koloneli V. Hofman, i cili e ka shënuar me një shigjetë pjesën e tij për Shqipërinë (foto 5). Këtë dokument ai e ka marrë nga vëllimi "Ditari sekret i Komandës së Wehrmacht-it në Luftën e Dytë Botërore 1939-1945, Vëllimi 11, 01. 09 - 31. 12. 1944" (Die Geheimen Tagesberichte der Deutschen Wehrmachtsführung im Zweiten Weltkrieg 1939-1945, Band 11, 01. 09 - 31. 12. 1944, Osnabrück, 1984), të botuar nga Kurt Mehner në vitin 1984 në Osnabrück të Gjermanisë. Titulli i dokumentit është: "Informacionet ditore nga 30 nëntori 1944" (Tagesmeldungen vom 30. November 1944). Dokumenti është hartuar shumë i përmbledhur në formë ditari nga Komanda e Wehrmacht-it në Berlin sipas informacioneve që i kanë ardhur nga komandat ushtarake vartëse që vepronin në fronte të ndryshme të luftës. Rrjedhimisht ai është hartuar shumë kohë pas datës 30 nëntor 1944 dhe në të janë pasqyruar ngjarjet kryesore të kësaj date, si dhe, po ashtu si dokumenti i dhënë më parë, edhe ato të datave 28 e 29 nëntor, të cilat dallohen qartë në faksimilen e dokumentit. Prandaj edhe pjesët përkatëse nuk po i japim të transkriptuara e të përkthyera. Ja teksti gjermanisht i pjesës së dokumentit për Shqipërinë dhe rajonin pranë saj:"LXXXXI A. K. z.b.V.: Novipazar ohne wesentlichen Feinddruck geräumt. Auf Plevlja angesetzte Rgt.-Gruppe 22. I. D. gegenüber zähem Widerstand Jabuka-Pass genommen.Adria-Front: XXI. Geb. A. K.: Skutari geräumt. Nachhuten im Absetzen in Aufnahmestellung an Nordostausläufen Skutari-See. Wiederholt gegen Westteil Brückenkopf Bioce geführte Bandenangriffe abgewiesen. Zum Angriff aus Brückenkopf angetretene Rgt.-Gruppe gegen Widerstand nach Überwindung grösserer Geländeschwierigkeiten Raum um Klopot (8 km. nordnordostwärts Bioce) gewonnen".Përkthimi shqip:"Korparmata LXXXXI, me detyrë speciale: Novipazari është zbrazur pa kundërveprim të rëndësishëm të armikut. Grupi i regjimentit 22. I. D., që do të shkonte në Plevlja, ka marrë qafën e Jabukës duke pasur qëndresë të fortë.Fronti i Adriatikut: Zona e Korparmatës XXI: Shkodra është zbrazur. Praparoja, duke u tërhequr, ka zënë vend në skajin verilindor të liqenit të Shkodrës. Disa herë janë kthyer mbrapsht sulme bandash që ishin drejtuar kundër pjesës perëndimore të pikës mbështetëse Bioce. Grupi i regjimentit, që ishte përqendruar për sulm nga pika mbështetëse, ka marrë zonën rreth Klopotit (8 km. në verilindje të Bioces) duke u ndeshur me qëndresën e madhe dhe me vështirësitë e terrenit".(Përkthimi i Ministrisë së Mbrojtjes është: "Fronti i Adriatikut: Korparmata XXI malore zbrazi Shkodrën. Praparoja tërhiqet në pozicion pritjeje në bregun verilindor të liqenit të Shkodrës. Në mënyrë të përsëritur nga perëndimi ka zbrapsur sulmet e zhvilluara nga bandat kundër kryeurës Bioçe. Grup-regjimenti, që sulmon nga kryeura kundër rezistencës, mbasi ka mposhtur vështirësi të terrenit, ka fituar Kllopotin (8 km në verilindje të Bioçes)".Ky dokument i Komandës së ushtrisë gjermane, i hartuar në Berlin, ashtu siç ka të emërtuar edhe titullin e tij, flet për ngjarjet e 30 nëntorit dhe, siç e tregon faksimilja e tij, në te janë veçuar ngjarjet e rëndësishme të datave 28 dhe 29 nëntor. Që në dokument janë rrëfyer ngjarjet e 30 nëntorit e dëshmon edhe përmendja në të e largimit të gjermanëve nga Novipazari. Sipas librit "Kronologjia e Luftës Çlirimtare të Popujve të Jugosllavisë" (Hronologija Oslobodilaèke Borbe Naroda Jugoslavije 1941-1945), të botuar nga Instituti Ushtarak i Beogradit më 1964, Novipazari është çliruar më 30 nëntor (f. 1020, foto 6). Prandaj janë të gabuara deklarimet e ish-këshilltarit ushtarak gjerman, kolonelit V. Hofman, se "Korpusi XXI alpin …lëshoi më 29. 11. 1944 qytetin e fundit të madh të Shqipërisë, Shkodrën. Prandaj kjo datë mund të quhet fundi i pushtimit të Shqipërisë". Këto deklarime të kolonelit V. Hofman mund të shpjegohen prej lokalizimit të gabuar që, me "ndihmën" e punonjësve të Ministrisë së Mbrojtjes, duhet t`i ketë bërë rajonit të Klopotit (që gjendet në verilindje të Podgoricës), duke e ngatërruar me Koplikun. Prandaj ai ka shkruar "qytetin e fundit të madh të Shqipërisë, Shkodrën", duke nënkuptuar se Kopliku ishte një qendër e vogël banimi dhe rrjedhimisht i parëndësishëm për të shënuar e përkujtuar datën e çlirimit të tij. Gjithashtu mund të vihet një hije dyshimi për saktësinë e përkthimit shqip të letrës dhe të intervistës së kolonelit V. Hofman, po të nisemi, siç është treguar më sipër, nga pasaktësia e përkthimit shqip që Ministria e Mbrojtjes u ka bërë dy dokumenteve të dhuruara prej tij.Në përfundim të këtij shkrimi theksojmë se, në kundërshtim me statusin e saj si institucion i depolitizuar, Ministria e Mbrojtjes në këtë rast hyri në lojën e atyre që, për qëllime politike, i manipulojnë dokumentet për të shtrembëruar të vertetën historike. Përfundimi se "Shkodra është çliruar më 28 nëntor 1944", të cilin e ka dhënë Komisioni i Posaçëm, që u ngrit në vitin 1993 me porosi të presidentit të Shqipërisë, z. Sali Berisha, nuk është kundërshtuar nga asnjë institucion shkencor ose komision studiuesish. Deri tani kanë dalë kundër tij vetëm individë të veçantë, të cilët a priori e kanë kundërshtuar politikisht përfundimin e Komisionit të Posaçëm për datën e çlirimit të Shqipërisë dhe jo shkencërisht mbi bazën e të dhënave tërësore të burimeve historike dhe të shqyrtimit të përmbajtjes së tyre. Për të vërtetën historike, se Shqipëria është çliruar më 28 nëntor të vitit 1944, po jap edhe një të dhënë tjetër burimore që lidhet me vetë Ministrinë e Mbojtjes dhe që unë nuk e kam paraqitur në librin "28 nëntor 1944 Dita e Çlirimit të Shqipërisë". Kjo e dhënë është medalja e çlirimit.Në një vendim të Qeverisë për medaljen e çlirimit është shënuar se medaljen e çlirimit e meritonin ata persona që kanë qenë në radhët e formacioneve partizane deri më 28 nëntor të vitit 1944. Në zbatim të këtij vendimi, Ministria e Luftës dhe e Mbrojtjes Kombëtare më 23 nëntor 1945 nxori qarkoren përkatëse (për ekzistencën e saj pati mirësinë të më njoftonte z. Albert Kotini, i cili më dhuroi edhe një fotokopje të këtij dokumenti), ku është shkruar: "Medaljen e çlirimit e marrin: a) Të gjithë ata që deri më datë 28 Nëntor 1944 [nënvizimi i K. B.] ishin nën armë nër [ndër, K. B.] reparte operuese, nër reparte të prapavijave ose nër Komanda dhe ente ushtarake. b) Të gjithë ata që kanë qenë nër reparte operuese të prapavijave ose nër Komanda dhe ente ushtarake por që para datës 28 Nëntor janë larguar nga ushtria me një urdhër epror (kalim në lirim, në Pushtet ose çmobilizim t`urdhëruar nga Komanda e Përgjithshme)" (foto 7). Kurse certifikata e Medaljes së Çlirimit, që është lëshuar nga Presidiumi i Kuvendit Popullor dhe që e kanë marrë shumë veteranë, ka këtë motivacion: "Ka marrë pjesë në rjeshtat e Ushtris Nacional-Çlirimtare Shqiptare dhe me armë në dorë ka luftuar kundra okupatorit dhe tradhëtarëve deri në çlirimin e plotë t` Atdheut [nënvizimi i K. B.] dhe të Popullit Shqiptar" (foto 8). Kështu që edhe në dokumentet e vetë Ministrisë së Mbrojtjes, që në shkurt të vitit 2002 doli në ballë të mashtrimeve për datën e çlirimit të vendit tonë, 28 nëntori i vitit 1944 është quajtuar si datë e çlirimit të Shqipërisë.

Pavarësia e Kosovës është e pashmangshme

Engjell Shehu

Rezoluta e parlamentit te Kosovës e miratuar me unanimitet nga te gjitha forcat politike te parlamentit te Kosovës është një prove e pa kontestueshme qe ne themel te saj tregon se sa afër jemi neve për pavarësinë e Kosovës.
Krijimi i grupeve negociuse te dy palve ajo kosovare dhe tjetra serbe për çështjen e statusit te Kosovës është drita jeshile qe i dha tashme komuniteti i gjere nderkombetre përcaktimit dejuro Kosove e pavarur. Rezoluta e para ca kohesh e parlamentit serb tregon se ata jo vetëm nuk e pranojnë termin pavarësi te Kosovës por shkojnë me tutje duke i mbyllur shtigjet për diskutim te saj për pavarësi te Kosovës me një nga pikat e rezolutës se tyre ku thonë qe te ruhet sovraniteti dhe integriteti i shtetit te Serbisë dhe malit te zi si një e drejte ndërkombëtare.
Kjo pik e kësaj rezolute është sa djallëzore dhe e qëllimshme aq dhe provokative për vet kosovaret ne një kohe kur dihet se de fakto Kosova nuk është pjesë e shtetit te Serbisë dhe te malit te zi mbasi Kosova është e humbur për serbet qysh ne vitin 1999 ku forcat serbe u dëbuan dhe ishin te detyruar te kapitullonin nga krimet monstruoze dhe te pashembullta qe bene kundër popullsisë se Kosovës.
Ne te njëjtën kohe kjo pik e rezolutës se parlamentit serb-mali zi do te thotë e përkthyer ne gjuhen diplomatike qe Serbia nuk do te lejoj te preket sovraniteti dhe tjetërsimi i kufirit te saj ku Kosovën e quan pjesë te saj.
Përballe djallëzisë se nacionalizmit te tërbuar serb, përballë realitetit te ri qe kemi tashme ne Kosove ku vete kosovaret kane te drejtën e tyre për vetëvendosje mbasi popullsia këtu është mbi 90%, ku kosovaret kane ndërtuar institucionet e tyre te një shteti , ku populli kosovar përveç pavarësisë nuk pranon asnjë alternativ tjetër qe te diskutohet, ku kosovaret janë te gatshme te marrin përsipër te gjitha pergjegjesite ne mbrojtje te drejtave te minoriteteve etnike ne Kosovë, komuniteti ndërkombëtar është i ndërgjegjshëm se përveç pavarësisë se Kosovës nuk ka asnjë alternativ tjetër për te diskutuar dhe vendosur pavarësisht se Serbia e ka te vështirë për ta pranuar e gëlltitur atë.
Uniteti i liderëve kosovare duke folur te gjithë një zëri ne emër te popullit kosovar për pavarësinë e Kosovës ashtu siç e shpreh dhe rezoluta e parlamentit te Kosovës është dëshmia e qarte qe kosovaret dine te bashkohen dhe te mbrojnë interesat e madhore te Kosovës për te formuar shtet sovran e te pavarur.
Mirëpo ky unitet qe liderët e Kosovës e kane shprehur qarte dhe prere ne rezolutën e tyre nuk i shkon për shtat Serbisë dhe aleateve te saj dhe e ka bere atë ne te njëjtën kohe qe te behet me agresive ne deklaratat e saj kur behet fjale për pavarësinë e Kosovës.
Rezoluta e parlamentit shqiptare e miratuar dhe ajo një zëri nga te gjitha forcat politike ne Shqipëri për pavarësinë e Kosovës forcon i jep kuraje me shume popullit kosovare e ne te njëjtën kohe opinionit ndërkombëtare se qetësia dhe stabiliteti ne Ballkan varet shume nga stabiliteti dhe vetëvendosja e popullit kosovar ne pavarësinë e tyre.
Me sa shohem neve ne te gjitha deklaratat e nderkombetarve gjithmonë e me qarte thuhet dhe shkruhet se pavarësia e shpejt e Kosovës është e vetmja rruge qe plotëson dëshirën e vet popullit kosovare si dhe e dyta komuniteti ndërkombëtare dhe ne te njëjtën kohe korrigjohen padrejtësitë qe i janë bere shqiptarve nga fuqitë e mëdha ne ndarjen dhe mohimin e identitetit te tyre.
Do apo nuk do, i vjen mire apo nuk i vjen mire Serbisë tashme pavarësia e Kosovës eshte me afër se kurrë sepse realiteti kosovare defakto eshte i pavarur dhe de juro do ta shohem se afërmi per te cilen populli kosovare e ka ëndërruar me shekuj.
Pavarësia e Kosovës është një formalitet ku fjalën e fundit do ta thotë vet populli kosovare me referendumin qe do te beje populli kosovare e mbështetur dhe e njohur ligjërisht nga komuniteti ndërkombëtare.



http://engjellshehu.blogspot.com/
http://gjuhashqipe.blogspot.com/
http://geocities.com/albsit

REZOLUTE E KUVENDIT TE KOSOVËS PER PAVARESIN E SAJ

KUVENDI I KOSOVËS

Prishtinë, 17 nëntor 2005

· Duke u mbështetur në Kartën e Organizatës së Kombeve të Bashkuara, për të Drejtën e Popujve për Vetëvendosje dhe aktet e tjera ndërkombëtare;
· Duke marrë parasysh aspiratën legjitime të popullit të Kosovës për të jetuar i lirë dhe në paqe me popujt tjerë;
· Duke u mbështetur në zhvillimet historike, juridike e kushtetuese të Kosovës, të shprehur në Konferencën e Bunjajt (1943-44), në Deklaratën Kushtetuese të 2 korrikut të vitit 1990, në Referendumin e vitit 1991, si dhe në Rezolutën e Kuvendit të Kosovës për Kosovën Shtet të Pavarur dhe Sovran të vitit 1991;
· Duke u bazuar në luftën e gjatë të popullit të Kosovës për liri e pavarësi;
· Duke u bazuar në rezistencën e përgjithshme ndaj okupimit dhe në luftën e armatosur të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës;
· Duke konfirmuar garantimin për mbrojtjen e të drejtave të të gjitha komuniteteve në Kosovë sipas standardeve ndërkombëtare;
· Duke u bazuar në programet e partive politike për statusin politik të Kosovës;
· Duke e çmuar lart intervenimin e NATO-s në Kosovë për të ndalë gjenocidin dhe pastrimin etnik në Kosovë nga ana e Serbisë, si dhe ndihmën ndërkombëtare dhënë Kosovës;

Kuvendi i Kosovës nxjerrë këtë:

REZOLUTË
PËR RIKONFIRMIMIN E VULLNETIT POLITIK TË POPULLIT TË KOSOVËS
PËR KOSOVËN SHTET TË PAVARUR DHE SOVRAN

Kuvendi i Kosovës rikonfirmon vullnetin e popullit të Kosovës për Kosovën Shtet të Pavarur dhe Sovran;
Kuvendi i Kosovës garanton rikonfirmimin e vullnetit politik të popullit të Kosovës për Pavarësi nëpërmjet Referendumit;
Kuvendi i Kosovës merr obligim të nxjerrë Kushtetutën e Kosovës në pajtim me standardet e Bashkimit Evropian;
Kuvendi i Kosovës kërkon përkrahjen ndërkombëtare për Kosovën Shtet të Pavarur dhe Sovran, nga Organizata e Kombeve të Bashkuara, Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Bashkimi Evropian, si dhe nga vendet e tjera;
Kuvendi i Kosovës shpreh gatishmërinë që t’i ratifikojë të gjitha konventat dhe aktet e njohura ndërkombëtare, mbi të drejtat e njeriut dhe mbi të drejtat e komuniteteve, që dalin prej Organizatës së Kombeve të Bashkuara, Bashkimit Evropian, Këshillit të Evropës dhe Organizatës për Siguri dhe Bashkëpunim Evropian;
Kuvendi i Kosovës zotohet për respektimin dhe garantimin e të drejtave dhe lirive të njeriut për qytetarët e Kosovës dhe të drejtave të komuniteteve minoritare në pajtim të plotë me standardet ndërkombëtare;
Kuvendi i Kosovës angazhohet që Kosova të integrohet në strukturat Evro-Atlantike, mirëpret angazhimin e tyre të mëtejmë në Kosovë, dhe angazhohet për raporte të mira me vendet fqinje duke kontribuar për stabilitetin e rajonit;
Kuvendi i Kosovës garanton tërësinë territoriale të Kosovës dhe pacenueshmërinë e kufijve të saj;
Kuvendi i Kosovës konfirmon se vullneti i popullit të Kosovës për Pavarësi është i panegocueshëm;
Kuvendi i Kosovës duke e mbështetur Delegacionin e Kosovës, do të përcjellë gjithë procesin e punës së tij dhe çdo vendim për të ardhmen e Kosovës do të ratifikohet në Kuvend apo nëpërmjet Referendumit;

Kjo Rezolutë paraqet bazën juridike dhe politike për platformën e Delegacionit të Kosovës për pavarësinë e Kosovës.

Erresira e dritave sjell sherr politikes

Nga Engjell Shehu


Jemi mësuar tashme te akuzojmë pa teklif këdo dhe kudo. Bile janë bere te gjithë specialistë ku te japin ide dhe mendime për dritat duke share e mallkuar duke filluar qe nga fshatari , bujku, çobani, tergetari, kaldaisti, i papuni, llafazani, hipokriti, politikani e plot e plot si këta duke mos dëgjuar se cfare thonë specialistet te fushës se energjisë elektrike qe dine ta argumentojnë me prova dhe argument mungesën e energjisë elektrike ne ketë situatë delikate te mungesës se saj qe ka lëne ne errësire te gjithë pa dallim ne fshat e ne qytet ne veri e ne jug te varfër e te pasur te privilegjuar e te pa privilegjuar. Lind pyetja – A është hera e pare qe njerëzit po jetojnë net pa drita dhe duhet patjetër te bëjnë përgjegjëse qeverinë ?! A duhet qe te akuzohet qeveria se nuk është e afte te menaxhoje situatën e krijuar ?! A duhet qe një krahë e politikes pra ajo opozitare te gëzohet dhe te hidhet ne sulme kundër pozitës?! Këto dhe qindra si këto me duket se janë absurde dhe pa baza për vete qëllimin e tyre destruktiv dhe jo shërbyese për te kapërcyer krizën. Unë do te thosha i bindur se kjo krizë sipas specialisteve te fushës se energjisë elektrike e ka bazën ne pamjaftushmerine e kapaciteteve te hidrocentraleve tona qe janë te amortizuara dhe pa ujin e mjaftueshëm për te prodhuar energji. Unë nuk do te isha prapë me akuzat qe hedh gjithashtu pozita kundër opozitës se i ka shkarkuar me qellim hidrocentralet apo i ka harxhuar për fushat elektorale gjë e cila nuk ka baze logjike dhe s’kishte se si te ndodhte mbasi ajo ishte ne pushtet dhe shpresonte te rrinte akoma për te qeverisur vendin, atëherë si do ta qeveriste vendin me këtë krize qe u krijua tani nqoftese do te mendonim qe ajo e beri qëllimisht shkarkimet e hidrocentraleve?! E vërteta është se nuk është hera e pare qe vendi ynë po kalon kriza te tilla energjie elektrike dhe duhet te jemi te ndergjshem se fati ynë për drita varet gjithmonë nga natyra nga reshjet e shiut pra e thëne shkurte nuk kemi gjë ne dore as neve dhe as qeveria për krizën qe po kalojmë , e vetmja gjë qe qeveria ka ne dore dhe po punon si asnjë qeveri tjetër e cila përpiqet qe nëpërmjet importit te sjell energji te paktën për te zbutur sa do pak ketë krize duke i reduktuar ne maksimum orarin e kufizimeve. Është shume e lehte te kritikosh qeverinë apo tua hedhesh fajin te tjerëve kur vet nuk bene asgjë dhe nuk ke asnjë përgjegjësi mirëpo është e vështire për atë qe përpiqet me te gjitha mundësitë për te punuar dhe rezultati nuk varet e gjitha nga ai qe punon por duhet te ndihmojnë edhe kushtet atmosferike sic është rasti ynë ne Shqipëri qe pa reshjet e shumta ose sic themi ne prurjeve egjrave nuk mund te rregullohet kjo krize e përvitshme qe na shoqëron neve. Opozita e sotme kërkon te fitoj kredo apo pik mbi fatkeqësinë atë te energjisë elektrike ku dihet se nuk është paaftësia e qeverise apo mefsheria a e saj por është vete realiteti ku ata na i lanë këtë gjendje. Pa u ndergjgjesuar njerëzit dhe politikanet tanë nuk munde te dilet aq lehte nga kriza te tilla qe me tepër shtohen se sa pakësohen historikisht ne këtë periudhe qe nuk gjendet gjuha e përbashkët për çështje madhore qe shkojnë drejtpërdrejtë ne dëme te interesave te qytetareve tanë. Me tepër politika te mendoje për bashkëpunim se sa për te akuzuar e duke ja lenë fajin njëra tjetrës.

Engjëll Shehu

http://engjellshehu.blogspot.com/
http://gjuhashqipe.blogspot.com/
http://geocities.com/albsit

Poezi nga Iliaz Prokshi

ME BESONI

(Miqve te mi)

A me besoni ju miqte e mi
se jam i sinqerte
ju flas haptas me ndjenja dashurie
A besoni se ndiej mall
e pashuar per ju
shpeshhere ulem ne ndonje cafe
apo restorant
marre nje kafe per vete dhe per ju
fill i vetem
me halle qe as ju mbase s'i dini
dhe ju mbase keni halle
por hallet jane te ndryshme
e gjate asaj ndenje
marre ndonje cope leter e shkruaj
po cfare te shkruaj ne kete amulli kohe

A ua merr mendja ndonjehere
se e keni diku ne mik
nje vella qe ju do
se une keshtu ju mendoj perhere
nje dite oh nje dite sa kisha dashur
te ulemi te katertit bashke
ne nje resorant duke cuar nga nje gellenjke
me usiki te forte
t'i kujtojme vuajtjet gezimet dembjet
te bejme gaz per te hequr merzine
te degjojme njeri-tjetrin me dashuri
te flasim per hallet e njeri-tjetrit
per familjet per problemet
per artin pergjithesisht
te dime me saktesisht
cfare shkruan Flori Gezimi Engjelli
c'ben maestro Hajdi
se Shkrimi eshte i Shenjte
dhe secili nga ne kemi nga nje Engjell te Mire
qe na prine ne jete

Tash degjomeni
gjejeni pakez kohe
qe kurre s'i mjafton njeriut
dhe ejani ju te mergimit
te takohemi ne Prishtine
apo ku do t'ua do zemra
sall ne
ta heqim nje cike kete mallengjim te zi
te mos e harrojme ate dite
sepse ata qe harrojne
s'dine as te dashurojne
o miqte e mi
ti Gezim
ti Flori
ti Engjell
ti Hajdar
Eshte me mire te jetosh
eshte me mire te dashurosh
A me besoni pernjemend

Prishtine, 18 nentor 2005

Si e helmuan Ismail Qemalin

Historia e vdekjes tragjike të kryeministrit të parë

Si e helmuan në Peruxha të Italisë Ismail Qemalin


Fatos Veliu
Ka qenë ora 10:20 minuta e datës 24 janar të 1919-ës, kur Ismail Qemali donte vetëm tre ditë të mbushte plot 75 vjeç, doli para gazetarëve në një konferencë për shtyp të organizuar në një sallon hoteli në Peruxha.
Hyrja e tij në sallën e mbushur me mbi 100 gazetarë dhe fotoreporterë i befasoi të gjithë të pranishmit që kishin mbi dy orë që prisnin diplomatin e njohur të Shqipërisë. Ndërsa ecte për t’u ulur në tavolinën në krye të sallës, në fytyrë i fashitet një çehre e verdhë që sa vinte e i shtohej. Nuk kaluan shumë minuta dhe disa të dridhura i mbërthyen trupin. Askush nuk po pipëtinte, vetëm plaku mjekërbardhë, që megjithë gjendjen që po kalonte, gjeti forca për të folur. Nga goja i dolën vetëm pak fjalë dhe dukej qartë që ai po mundohej t’i lidhte me njëra-tjetrën. Në atë çast kërkoi ndihmë nga i biri Qamili, të cilin e mbante pranë vetes si sekretar. I kërkon që të shkojë në tualet. I biri, duke e kapur për krahu, u kërkoi të falur gazetarëve të pranishëm dhe mori hapat drejt derës së tualetit. Aty mësohet se sa vuri këmbën për t’u drejtuar te lavamani filloi të shkumëzonte dhe të dridhej më shumë. Ajo gjendje nuk zgjati shumë. Në pak çaste zemra e tij pushoi së rrahuri. I biri del para gazetarëve ku u komunikon lajmin se i ati, të cilin para pak çastesh e kishin në tavolinën përballë, tashmë nuk jetonte më. Ajo situatë ishte e rëndë për të gjithë. Aty dhimbja njerëzore i kaloi kufijtë. Situatat që Ismail Qemali kishte kaluar ato ditë në Peruxha të Italisë i kishin shkaktuar një gjendje të rëndë psikologjike dhe fizike. Edhe pse në atë gjendje, ai nuk kishte ngurruar të dilte para shtypit. Ai donte të denonconte krerët e diplomacisë italiane, në atë kohë kur në Paris diskutohej fati i Shqipërisë dhe ata kishin mundur ta hanin në besë. Megjithatë, për çudinë e tij, ajo konferencë ishte organizuar nga të tjerët. Nuk u mësua asnjëherë se kush i kishte thirrur gazetarët. Plakut 75-vjeçar i kishin thënë se media kishte interes të dëgjonte nga ai se përse në ato momente nuk ndodhej në Konferencën e Paqes në Paris. E këshilluan që të hante mirë pasi në atë konferencë shtypi do t’i duhej të fliste gjatë. Pikërisht pas ushqimit nuk vonoi shumë, ai doli në sallën e takimit dhe në atë moment jeta e tij filloi të shuhej. Këto janë momentet e fundit të jetës së njeriut që është njohur historikisht si kryeministri i parë i shtetit shqiptar. Ndërkohë që opinioni është njohur me shumë hollësi dhe detaje të jetës diplomatike të plakut të mençur, mund të jenë shumë pak ata që i njohin momentet kur ai ka mbyllur sytë. Pikërisht për ato çaste redaksia e gazetës “Panorama”, duke hulumtuar në shumë dokumente dhe dorëshkrime të dosjes së Ismail Qemalit në A.Q.SH. dhe duke u mbështetur në dëshmitë gojore të njohësve kopetentë, ka arritur të zbardhë historinë kur plaku diplomat mbylli sytë. Një dëshmi të plotë për gazetën ka qenë edhe ajo ish-komandantit të Aviacionit Shqiptar Edip Ohrit dhe e ish-komandantit të Nëndetëseve të Pashalimanit, Dashamir Ohrit, i cili është edhe vëllai i Edipit. Këta dy vëllezër djalin e Ismail Qemalit, Qazimin, e kanë pasur njerkun e tyre.
Ismail Qemali pritet nE besE nga kryeministri italian“Më hëngrën në besë!” bërtiti Ismail Qemali sapo zbriti në Peruxha të Italisë. Ai ishte nisur për një vizitë urgjente në Romë, me ftesë të autoriteteve më të larta të vendit, nga kryeministri dhe ministri i Jashtëm. Kjo kishte ndodhur pas një kërkese këmbëngulëse të tij, nëpërmjet një telegrami të nisur për këtë qëllim. Synimi i diplomatit shqiptar ishte që të ndihmohej nga përfaqësuesit e Italisë, të cilët do të ndërhynin pranë autoriteteve më të larta të Konferencës së Paqes që mbahej në Paris, për të mundësuar që delegacioni shqiptar të shtohej edhe me tre përfaqësues të tjerë. Ndërsa Ismail Qemali kishte marrë përgjigje se kryeministri italian i asaj kohe, Orlando dhe ministri i Jashtëm, Sonino e prisnin në Romë, ai pa humbur kohë u nis për të realizuar takimin e kërkuar nga i cili shpresonte të dilte me rezultate pozitive në favor të Shqipërisë. Por befasisht dhe çuditërisht diplomati 75-vjeçar nga Shqipëria u përball sapo zbriti në Peruxha me përgjigje negative; kryeministri dhe ministri i Jashtëm kishin shkuar në Konferencën e Parisit për të cilin interesohej edhe Ismail Qemali. Kjo do të thoshte që ai jo vetëm se nuk do të ndihmohej edhe me tre delegatë të tjerë, por madje as ai vetë nuk do të merrte pjesë në të.Diplomati shqiptar u bind menjëherë se bëhej fjalë për një dredhi të pastër politike pikërisht nga ata që ai i kishte konsideruar miq të vendit të tij, por që tashmë kishin marrë iniciativën për ta izoluar. Tronditja që pësoi pas marrjes së lajmit të papritur, se ishte mashtruar që ishte thirrur në Itali, ishte e papërballueshme për moshën e tij 75-vjeçare, prandaj edhe klithma e tij “Më hëngrën në besë!” doli shpërthyeshëm me dhimbje.Si nisi historia tragjikeIshte janari i vitit 1919.Atë muaj në Paris do të zhvillonte punimet Konferenca e Paqes, e cila fatkeqësisht do të hynte fuqishëm dhe dhimbshëm në historinë e mëvonshme të Shqipërisë. Aty do të vendosej edhe fati i saj.
***“Sot është dita vendimtare për Shqipërinë”, shkruante Ismail Qemali në fillim të atij muaji. “Do të ngjallemi ose do të vdesim”. Nën zjarrminë e një patriotizmi të jashtëzakonshëm që i kishte mbërthyer qenien, kishte kohë që luftonte me të gjitha mundësitë dhe format për të ndikuar mbi konkluzionet e konferencës për të cilat ai ishte i interesuar që të ishin sa më afër interesave të bashkëkombasve dhe atdheut të tij. Për të arritur këtë qëllim ai zgjodhi partnerin kryesor diplomatik, Italinë, e cila duhej të mundësonte që me delegacionin shqiptar në konferencë të shkonin së paku edhe tre apo gjashtë delegatë më shumë. Këta delegatë do të ishin nga trojet shqiptare të cilët do të bashkoheshin me ata që vinin nga Amerika.“Sikur të kisha të holla,- vazhdon më tej në ditarin e tij të atyre ditëve Ismail Qemali, - do të isha hedhur deri në Amerikë për një marrëveshje të plotë me gjithë atdhetarët e atjeshëm. Por në marrëveshje me qeverinë italiane e quaj të nevojshme të shkoj në Romë. Prej andej mund të bëj një marrëveshje me gjithë shqiptarët e Shqipërisë për të vendosur një aksion kombëtar në një moment kaq kritik e të rrezikshëm, që të mund të përpilojmë programin përfundimtar. Nga Italia kërkoj të nxis nisjen nga Shqipëria veriore, qendrore dhe jugore të tre ose gjashtë delegatëve, në mënyrë që së bashku me delegatët që vijnë nga Amerika të shkojmë në Paris të gjithë së bashku për t’i propozuar konferencës kërkesat dhe të drejtat e Shqiptarëve”.Qemali i dErgon telegram kryeministrit OrlandoPër synimet që i kishte vënë vetes, diplomati shqiptar filloi menjëherë për të zbatuar në mënyrë konkrete të gjithë programin e paramenduar. Detyra e parë dhe më emergjente ishte takimi i menjëhershëm i tij me diplomacinë e Romës.Data 19 janar 1919. Kryeministri italian Orlando për pak ditë do të nisej drejt Parisit për të marrë pjesë në Konferencën e Paqes. Ismail Qemali i dërgon një telegram urgjent, të shkruar në gjuhën frënge. Një kopje të asaj letre ia dërgoi edhe ministrit Sonino. Ja çfarë shkruhej në të:“Shkëlqesisë së tij Orlando, Kryetar i Këshillit të Ministrave Romë.Përveç ndjenjave të mia të admirimit personal me cilësinë e përfaqësuesit të idealeve shqiptare, realizimit të të cilave u kam kushtuar gjithë jetën time, ndjej detyrën t’i besoj shpresat e mia për lirinë e vendit tim në mbështetjen dhe në mbrojtjen e lartë të Italisë…… I lutem shkëlqesisë Tuaj t’i marrë në konsideratë serioze këto lutjet e mia duke më transmetuar telegrafisht urdhrat dhe udhëzimet tuaja”.
***Ajo promemorje e shkruar me aq urgjencë nga Ismail Qemali ka arritur në Romë pikërisht mbrëmjen e 18 janarit, ku nga dokumentet e sotme arkivore vërtetohet se është regjistruar më 19 janar. Pas kësaj korrespodence, Ismail Qemali ftohet nga ministri i Jashtëm në Romë, për të marrë pjesë në takimin e kërkuar nga vetë ai, ku do t’i ndodhte edhe tragjedia më e madhe; do t’i merrej jeta.Kur shkon nE Peruxha vendoset nE “izolim” Sa zbriti në Peruxha të Italisë, Ismail Qemali njoftohet se autoritetet italiane që e kishin ftuar ishin nisur për në Paris, duke mos e pritur atë sipas njoftimit që i kishin bërë. Ata kishin lënë njoftim që Ismail Qemali të priste deri sa ata të ktheheshin nga Konferenca e madhe e Paqes. Në këtë moment, ai kuptoi se flitej për një izolim të qëllimshëm që i qe bërë. Kjo mësohet nga rrëfimet e djemve të tij. Sapo mësoi lajmin për pabesinë, menjëherë i erdhi një goditje apopletike gjë që për moshën e tij ishte shumë e rëndë. Kanë qenë pikërisht ato momente që provokuan klithmën e tij të egërsuar dhe të papërmbajtur “Më hëngrën në besë!”. Situata në të cilën ishte vendosur Ismail Qemali bëri që ai jo vetëm të mos realizonte planin që t’i shtonte delegacionit shqiptar edhe tre apo gjashtë delegatë, por në një kohë që në Paris do të hidhej për diskutim edhe çështja e Shqipërisë, ai të mos merrte pjesë as vetë. Ky fakt për të do të thoshte vdekje e parapërgatitur. Gjithsesi, në kushtet që i ishin krijuar, ai u detyrua të vendosej në hotelin që i kishin rezervuar.Pa e kErkuar vetE, iu organizua njE konferencE shtypi me gazetarEtPavarësisht se diplomati shqiptar nuk mundi të shkonte në Paris, loja e parapërgatitur mbi të do të ndiqej deri në fund. Në një nga ato ditë, kur gjithë qenien e tij e kishte pushtuar tensioni dhe ankthi, më 24 janar, pikërisht 3 ditë para datës 27 kur ai mbushte plot 75 vjeç, në Paris vazhdonte me intensitet punimet Konferenca e madhe Ndërkombëtare me pjesëmarrjen e shumë shteteve, kur shtetet e mëdha vendosnin fatet e shteteve të vogla, Isamil Qemalit iu provokua një konferencë shtypi. Ajo iu servir si dëshirë e gazetarëve për të dëgjuar prononcimet e tij. Ajo konferencë, pavarësisht se nuk ishte kërkuar nga vetë ai, dukej se ishte edhe në dëshirën e tij, sepse ishte momenti që më shumë se kurrë ai donte të denonconte mashtruesit dhe izoluesit e tij.Vdes para gazetarEvePak kohë para se të fillonte konferenca e shtypit, Ismail Qemalit iu servir fillimisht buka, me pretekstin se duhet të hante para konferencës. Pasi hëngri, ai hyri në sallën e rekomanduar, ku e prisnin dhjetëra gazetarë e fotoreporterë të ndryshëm. Sipas rrëfimeve që djali i Ismail Qemalit, Ethemi, i ka bërë më vonë kryetarit të Bashkisë së Tiranës, Ali Asllanit, mësohet se sapo hyri në sallë Qemalit i kaloi një çehre e verdhë në fytyrë. Nuk vonoi shumë, ai u ul në tavolinë dhe befasisht në trup i kaloi një valë rrëqethjeje. Ndërsa nisi të belbëzojë me vështirësi, filloi të dridhej dhe ndërkohë u konstatua se nuk mundte t’i lidhte dot fjalët. Pas kësaj situate, ai arriti të kërkonte ta shoqëronin për në banjë. Kur arriti aty, e mbyti shkuma që nxirrte nga goja dhe të vjellët. Në pak çaste pulsi i tij pushoi së rrahuri. Në këto momente gazetarëve të mbledhur për konferencën e shtypit në atë sallë iu komunikua fakti që Ismail Qemali, i cili pak çaste më parë kishte qenë para tyre, nuk jetonte më.ItalianEt kerkuan te balsamosnin diplomatin shqiptarPeripeci të tjera ishin planifikuar për trupin e pajetë të diplomatit të jashtëzakonshëm të Shqipërisë, Ismail Qemali. Pas vdekjes së tij, çuditërisht në mbarë kancelaritë diplomatike të botës pati një sensibilizim të veçantë. Për vetë jehonën e madhe që pati vdekja e tij, pala italiane me justifikimin që ai kishte vdekur në vendin e tyre, donte t’i bënte “nderimet” që meritonte një diplomat i atij rangu. Ata vendosën që trupin e tij ta balsamosnin. Ajo kërkesë dhe ai interesim i palës italiane bëri që trupi pa jetë i Ismail Qemalit të qëndronte plot dy javë në Peruxha, ku ai kishte mbyllur sytë. 12 shkurt 1919 trupi pa jetë i Qemalit mbErrin nE VlorEMe gjithë përpjekjet e palës italiane dhe shumë peripeci të tjera që dolën pas vdekjes së Ismail Qemalit, djemtë e tij nuk reshtën së u përpjekuri që babanë e tyre ta sillnin në Vlorë, e cila e priste me padurim për ta varrosur në lartësinë madhështore të Kaninës. Vdekja e tij në atë kohë kishte tronditur mbarë kombin dhe grupe të shumta shqiptarësh, të ardhur nga të gjitha trevat, po përqendroheshin në Vlorë për t’i bërë nderimet e merituara diplomatit të famshëm. Së fundmi gjithçka u bë realitet. Ishte pikërisht data 12 shkurt i vitit 1919, kur trupi pa jetë i Ismail Qemalit, i shoqëruar nga tre djemtë e tij, Ethemi, Qazimi dhe Qamili, si dhe nga përfaqësuesit e Ministrisë së Jashtme italiane mbërriti në portin e vogël të Vlorës. Ai ishte transportuar fillimisht me tren dhe së fundmi me anijen e posaçme italiane. Sipas bashkëkohësve të atyre momenteve, siç ishin vetë djali i Ismail Qemalit, Qazimi apo edhe mikut të tij, Safet bej Vlorës bëhet e ditur se hyrja e arkivolit në Vlorë ka qenë tepër emocionuese. Të qarat e njerëzve dhe shkrepjet e armëve shkaktuan një gjendje emocionale të papërshkrueshme. Gjithë rrugët, kodrat dhe çdo gjë nxinte nga pjesëmarrja e jashtëzakonshme në atë varrim, i cili, ashtu siç ishte menduar në atë kohë u bë pikërisht në lartësitë dominante të Kaninës.Konkretisht për ato momente, në shënimet e Safet bej Vlorës, të gjendura në dosjen e posaçme të Ismail Qemalit në Arkivin Qendror të Shtetit shkruhet: “Nëse e matim madhështinë e një personazhi politik me dashurinë e popullit të thjeshtë, duhet të pohojmë se asnjë nuk i afrohet Ismail Qemal Vlorës. Gjatë ceremonisë së varrimit të tij, asnjë fshatar dhe asnjë qytetar nuk mbeti në shtëpi. Të gjitha faqet e maleve dhe të brigjeve gjatë rrugës së kortezhit funeral ishin plot me njerëz. Qe një apotezë madhështore e mbarë popullit, pa përjashtim, ndaj një tribuni që i shërbeu vendit të tij deri në frymën e fundit”.

NgjarjaHistoria e fundit e jetës së Ismail Qemalit
Ishte janari i vitit 1919. Diplomati i shquar shqiptar, Ismail Qemali atë muaj mbushte plot 75 vjeç. Në atë periudhë ai kishte angazhimin më të madh diplomatik që mund të kishte pasur ndonjëherë në vitet e tij të fundit. Pikërisht në Paris, me pjesëmarrjen e përfaqësuesve të shumë vendeve të botës zhvillonte punimet konferenca e madhe ndërkombëtare e njohur si “Konferenca e Paqes”. Në atë konferencë me fuqi vendimmarrëse, do të diskutohej edhe çështja e Shqipërisë. Kjo do të thoshte që plakut të pavarësisë i duhej të ndërmerrte një angazhim të jashtëzakonshëm, që për moshën e tij do të thoshte mundim dhe sfilitje. Objekt kryesor i tij ishte lëvizja diplomatike dhe përpjekja për punimet e Parisit. Për këtë gjë i duhej patjetër që së bashku me delegacionin shqiptar të shtonte edhe tre delegatë. Ata delegate, sipas tij, i nevojiteshin që të bënte më të favorshëm dhe më prezent problemin e Shqipërisë. Për këtë qëllim vendosi të kërkojë ndihmë te fqinji perëndimor i vendit të tij, Italia, e cila për hir të së vërtetës, deri në atë periudhë, kishte qenë aleate e rregullt në mbështetje të çështjeve diplomatike që kishin të bënin me Shqipërinë. Në bazë të planit të studiuar mirë dhe për të realizuar qëllimin e tij, Ismail Qemali, pikërisht në 15 janar të atij viti (1919), i dërgoi një telegram urgjent kryeministrit dhe ministrit të Jashtëm të Italisë. Me anë të atij telegrami ai u kërkoi autoriteteve italiane një takim të menjëhershëm duke i parashtruar edhe temën që do të bisedonte. Nuk vonoi shumë dhe nga brigjet e Italisë u kthye menjëherë përgjigjja. Autoritetet e larta të atij vendi i shkruanin se ishin dakord për takimin e kërkuar dhe se ishin të predispozuar për të kontribuar në ndihmën diplomatike që kërkonte ai si diplomat historik i Shqipërisë. Ismail bej Qemalin e prisnin në Romë. Pas kësaj, ai niset për në Itali. Por s’ishte e thënë që ajo iniciativë e Ismail Qemalit të përfundonte ashtu si u nis. Sapo zbriti në Peruxha u njoftua se kryeministri dhe ministri i Jashtëm, të cilët i kishin bërë ftesën, nuk ndodheshin brenda vendit, por ishin nisur për në Konferencën e Parisit. Dhimbja e shkaktuar nga ai lajm qe e papërballueshme për moshën e tij 75-vjeçare. Pak ditë më pas, pikërisht më 24 janar 1919, kur ai donte edhe tre ditë të mbushte 75 vjeç, ndërsa rrinte me djemtë e tij në një nga hotelet e Peruxhas, pikërisht në një konferencë për shtyp, ai del para gazetarëve të grumbulluar në hollin e hotelit. Nuk kaloi shumë, kur papritmas i fillojnë tronditja trupore dhe shkumëzimi. Largohet menjëherë nga holli, por nuk zgjat shumë; gjen vdekjen e menjëherëshme. Pas dy javësh peripeci, djemtë e tij arritën ta sjellin trupin e pajetë më 10 shkurt në Vlorë. Dy ditë më vonë, në orën 10:00 të 12 shkurtit 1919 u bë varrimi i jashtëzakonshëm i diplomatit, emri i të cilit do të vendosej në themelet e shtetit shqiptar.

Fatmir Velaj ne simpoziumin qe u zhvillua ne Radhime Vlore

Nga data 20-30 tetor 2005 tek hotel horizonti ne Radhime, forum weltoffen international organizoi simpozium e pare te artit bashkekohor ne Shqiperi.
nen titullin "ne blune e jugut" ishin te ftuar artista nga vende te ndryshme si dhe shqipetare me qellim qe te shkembenin eksperiencat dhe idete e tyre si dhe te studionin efektin e ngjyres blue ne artin bashkekohor.
Per 10 dite keta artista reailizuan gati 80 punime ne vaj, akrilik, tushe, grafik, collage, mix teknike etj.

artistet pjesemarres ishin:
klaus joachim keller - gjermani, erwin maria hafner- austri, fate velaj - shqiperi/austri, reshat ameti - maqedoni, elsa martini- shqiperi, nertila cana- shqiperi, enton ceci- shqiperi, edmond kojani- shqiperi, flamur seferi- shqiperi, gentian zeka- shqiperi si dhe te tjere qe erdhen vetem per 1 ose 2 dite.

artistat e ketij simpoziumi paten kenaqesine te njiheshin edhe me traditat e kesaj zone duke vizituar edhe fshatrat radhime,orikum, kanine dhe tragjas. gjithashtu ne simpozium u ftuan edhe personalitete nga jeta kulturoro-artistike e vlores te cilet referuan mbi zhvillimet ne qytet si psh. drejtori i teatrit te vlores z. kristaq skrami apo drejtori i leceut artistik Agron Dine.

Ne daten 30. tetor(dy muaj mbas hapjes se expos "vlora, mon amour) ishte prape teatri "Petro Marko" ne Vlore qe u be mikepritese e ketij aktiviteti. te 80 pikturat e realizuara u paraqiten perpara nje publiku artdashes vlonjat.
Hapjen e expos e beri drejtori i teatrit artisti Krisraq Skrami.
artistet dhe publikun artdashes i pershendeti Ministri i Kultures z. Bujar Leskaj .
ne emer te forum weltoffen pershendeti Kryetari i saj Fate Velaj.

ne fund te ketij aktiviteti ministri Bujar Leskaj dha nje cocktail. Ky aktivitet do te jete i pervitshem

aktiviteti u mundesua nga ministria e kultures se shqiperise si dhe Ministria e Puneve te Jashtme te Austrise

Revista per femije e titulluar '' Tinguj malli'' nga Majlinda Tirana Austri

Kjo reviste munde te gjendet ne te gjitha pikat e shitjeve ku eshte edhe gazeta Koha ditore

Dy ''armiqte'' ne krye te PS

Edi Rama dhe Pandeli Majko, nuk i’a dhane doren njeri- tjetrit pas triumfit ne Kongresin e Jashtezakonshem. Sepse mes tyre, prej vitesh, ekzistonte nje lufte e ftohte. Drite mbi shkaqet e nje marredhenie jo dhe aq roze dhe pasojat e saj

Nga Alfred Peza


Ne oret e tensionuara te Kongresit te Jashtezakonshem, socialistet treguan si gjithnje gjate ketyre 14 viteve, se jo vetem kane nje demokraci me te madhe se simotrat e tjera ne dy kahjet e spektrit politik shqiptar, por edhe se kur e shohin veten ne gremine, dine te mos e hedhin hapin e fundit. Ndaj Edi Rama fitoi duartrokitjet e “kongresmeneve” ndersa perqafohej me rivalin e tij ne garen per Kreun e PS, Rexhep Meidani kur u shkembyen para nisjes se votimit, por edhe kur falenderoi Gramoz Rucin, e dorehequr ne fund te dites se pare. Po ashtu, edhe Pandeli Majko fitoi shuplakat e rreth 500 delegateve ne salle, ndersa falenderoi nga ana e tij, ish-kryetarin e partise Fatos Nano. Por, jo gjithcka u mbyll me “happy end” ne ate salle, fundjaven e kaluar. Sepse kryetari i ri i socialisteve shqiptare dhe sekretari i pergjithshem i sapozgjedhur, nuk i token duart sic e donte zakoni ne mbyllje te punimeve te Kongresit te 8-te te PS, as kur u kryqezuan ne salle, e as kur u ulen ne podium per t’i thene “naten e mire” delegateve. Pandeli Majko nuk do e bente kete gjest me Edi Ramen, as te nesermen ne ambjentet e selise qendrore te partise, por e shmangu duke shtrenguar doren e Gramoz Rucit, i cili ndodhej disa hapa prapa liderit te ri socialist. Nen ethet e gares per lidershipin e ri te partise me te madhe te opozites ne vend, e cila vetem pak muaj pas renies nga pushteti e nderroi kryetarin per here te pare qe nga themelimi, pakkush e fiksoi kete “detaj”. Si Rama, por vecanerisht Majko, kishin aresye per ta evituar kete shtrengim duarsh jo vetem para atyre qe i zgjodhen, por edhe ne prani te dhjetra kamerave televizive e aparateve fotografike te medias, qe e percollen kete ngjarje, duke e bere me te rendesishmen pas zgjedhjeve te 3 korrikut. Sepse Edi Rama ishte perfaqesuesi i nje grupi brenda PS, qe pas renies nga pushteti dhe doreheqjes se detyrueshme te Nanos, kerkonin ndryshimin dhe kalimin e drejtimit te partise ne duart e nje lideri te ri, qe ka premtuar nje opozite te forte perballe Berishes e PD dhe nje rikthim te shpejte te tyre ne pushtet. Ndersa Majko, ishte perfaqesuesi i asaj rryme qe kerkonte ruajtjen e statuquo-se nepermjet vazhdimit te drejtimit, nga Nano ose nga ndonje prej produkteve “te vjetra” te kesaj partie. Rivalitet te “rinjsh” Por, pozicionimi i tyre ne dy anet e “kunderta” te barrikades roze, kishte nisur shume kohe para oreve te etheshme te kongresit te fundit. Ndoshta mbi 2 vjet me pare, atehere kur Edi Rama shpalli per here te pare zyrtarisht, ne kongresin e dhjetorit 2003, ambicjen dhe vuri kandidaturen per t’u bere kryetar i PS. Pandeli Majko ishte minister i Mbrojtjes ne qeverine “Nano” dhe rreshtimi perkrah shefit te tij ne kete beteje, ne pamje te pare u lexua si nje solidaritet i detyrueshem politik. Pavaresisht se 4 vjet para kesaj, kur Majko u vu perballe Nanos ne Kongresin e 1999, ne garen per kreun e PS, Rama, megjithese brenda qeverise, por jashte strukturave te PS, ishte nje mbeshtetes i tij. Megjithese ne pamje te pare, Pandeli Majko nuk duket aq i lexueshem ne ambicjet e tij politike sa Edi Rama, qenia e tij ne keto 14 vjet si Kryetar i FRESSH-it, Sekretar i Pergjithshem i PS, minister dhe 2 here Kryeminister,- pas largimit te rivalit te tij Ilir Meta,- nuk ka si te mos e kete bere qe te mendoje se nje dite mund te ishte ai pasardhesi i Fatos Nanos. Ndaj, kur ai dha doreheqjen pas zyrtarizimit te humbjes ne zgjedhjet e 3 korrikut, Pandeli Majko filloi te luante sipas menyres se tij per realizimin e endrres se nderprere vetem per 34 vota, me 1999. Ne mos per te riluajtur per kryetar, te pakten per te penguar kete radhe, marshimin e rivalit te tij te ri Edi Rama, drejt kreut te partise. Per kete, disa jave para kongresit te jashtezakonshem (8-9 tetor 2005), Majko e pranoi me deshire ftesen e Fatos Nanos per t’u takuar ne ambjentet e Hotel “Rogner”, pasi ishin kujdesur me pare, qe gjithcka te ndodhte nen fokusin e kamerave. Pas batutes se ish-kryetarit: “keshtu Pandi, sic e lame. Te fala gruas…”, Majko u rivendos ne qender te prozhektoreve te medias dhe opinionit te interesuar per zhvillimet ne kampin e opozites. Ishin ditet kur ai serish u fokusua nga kamerat ne dalje te viles “Ambasador” pas nje dreke me dy miqte e vjeter, liderin e LSI, Ilir Meta dhe deputetin Ndre Legisi. Me pas komentoi ne edicionin qendror te lajmeve ne TV “Klan” zhvillimet politike, ku mohoi zerat se do te kandidonte per kreun e PS. Deri atehere, Majko nuk kishte thene asnje fjale kunder Edi Rames, derisa me 22 shtator ai u shpreh publikisht kunder projektit politik te kryetarit te bashkise se Tiranes, qe kerkonte zgjedhjen e liderit te ri socialist, por edhe strukturave te tjera nga baza ne qender, nepermjet votes se 60 mije anetareve te kesaj partie, sipas parimit “nje anetar, nje vote”. “Dola kunder se ndjej qe ky projekt eshte shume individual”,- deklaroi Majko me 23 shtator gjate nje interviste tek “Zeri i Amerikes”, duke vijuar; “Eshte nje projekt i nje njeriu qe eshte evidentuar edhe me pare ne aktivitetin politik pozitiv, por mbi te gjitha duhet te shprehem se zotin Rama une e kam pare me teper si nje mik te PS, sesa si nje njeri, i cili ka ardhur natyrshem ne radhet e saj”. Duke dashur te luaje me karten e tradicionalizmit ne nje parti konservatore si PS, Majko shkon me tej ne luften e deklaratave kunder Rames, duke u shprehur se “ai me teper eshte orientuar, nuk do ta them shfrytezuar nga PS, por le te themi ka qene nje kandidim i tij nga PS. (Rama) nuk eshte nje hulumtim, nje zbulim brenda radheve te PS. Ne menduam se me te tille njerez, do te kemi shume me teper sukses, por nuk mendoj se do kemi sukses duke e vene ate ne drejtim te PS”. Dhe menjehere pas kesaj, Majko mbron tezen e rikthimit te Nanos ne krye te PS, ndoshta duke dashur te ndalonte rrjedhjen e votave qe kishte filluar ne radhet e “kongresmeneve”, drejt Edi Rames. “Nese do te kishim nje rikthim te zotit Nano, mendoj qe rikthimi i tij do te ishte me shume nje denim, nje denim per te zhbere ato qe ai ka bere keq”,- u shpreh Majko duke vijuar te sulmoje ashper, te vetmin kandidat te shpallur deri atehere per kreun e PS. “Ndersa tek zoti Rama me teper shoh nje maskim te nje situate te caktuar brenda radheve te PS”,- u shpreh ai, duke perfunduar: “Nuk mendoj se ne mund ta zhvillojme situaten brenda PS, duke i dhene asaj pamjen e nje trusti, ku nje projekt ose nje tjeter mund te ndryshojne situaten”. Megjithese shume i pranishem ne kete periudhe ne media, vete Edi Rama e evitoi maksimalisht nje perplasje te mundshme publike para Kongresit, qofte me Majkon, por edhe me figura te tjera si ish-Presidenti Meidani, Petro Koci apo ndonje tjeter, qe “kryesonin” grupin e kundershtareve te tij ne garen per marrjen ne dore te frenave te Partise Socialiste. Post Kongresi Ajo qe ndodhi ne dy ditet e Kongresit socialist, tashme dihet. Pas rrezimit te paketes “Rama” diten e pare, qe solli doreheqjen e parevokueshme te sekretarit te pergjithshem te PS Gramoz Ruci, kryetari i bashkise se Tiranes arriti te realizonte diten e dyte, ambicjen e tij shumevjecare, duke siguruar 297 votat e delegateve te kongresit, kundrejt 151 te kundershtarit te tij Rexhep Meidani, ne garen per kreun e PS. Nderkohe Pandeli Majko mori 284 vota, kundrejt 164 te Arta Dades, ne garen per zevendesimin e Rucit, ne postin e sekretarit te pergjithshem te kesaj partie. Megjithese i’a arriti te realizonte qellimin qe i kishte vene kete radhe vetes, Majko nuk kishte si te pajtohej brenda atyre pak minutave qe u numeruan votat, me faktin se per drejtimin e PS, ai nuk do te kishte mbi krye Nanon apo ish-Presidentin Meidani, por rivalin e tij me te madh ne ambicjet finale te karrieres politike, Edi Ramen. Kjo, por edhe deklaratat e meparshme ne publik kunder tij dhe nje doze prej “inatcori” qe bart brenda vetes, duket se ndikuan ne sjelljen e Majkos per te mos i dhene doren shefit te tij te ri, as ne mbyllje te Kongresit, por as ne diten e tij te pare te punes, ne zyren e re, ne seline qendrore te PS. Ate mbremje “Zeri i Amerikes” do t’i kujtonte liderit te ri socialist shprehjen e Majkos te bere po aty me 23 shtator, se Edi Rama “eshte nje njeri i jashtem per kete parti”. Por, si nje mjeshter i vertete ne marredheniet me publikun nepermjet mediave, Rama u pergjigj aty per aty se “shprehjet e thena ne momente parazgjedhore, nuk vlejne per momentet paszgjedhore. Pandeli Majko eshte nje bashkepunetor i sotem, nje kryeminister i djeshem kur une kam qene minister i Kultures dhe nje mik i pardjeshem, ne kohen kur ai militonte ne PS dhe une militoja ne radhet e shoqerise civile per te sjelle edhe njehere demokracine e marre peng ne Shqiperine e kryeministrit aktual, atehere President i Republikes”. Duke e mbyllur kete ftese pajtimi te leshuar ne eter, me shprehjet se “ka nje te kaluar shume te gjate bashkepunimi dhe idesh qe me bashkojne mua sot me Majkon, te cilin e ndjej si nje bashkepunetor perfekt ne kete detyre dhe me te cilin kam bindjen se do te kem nje mirekuptim te vazhdueshem.” Por, pavaresisht nga keto superlativa ne adrese te pasaardhesit te Gramoz Rucit, me shume se per Majkon, deklaratat e Rames duket se i adresoheshin gjithe socialisteve ne qender dhe baze, qe u rreshtuan kunder projektit te tij per reformimin e PS. E nje nga kundershtaret e tij me te medhenj, tashme eshte zevendesi i tij direkt. Per analistin e BBC per Europen Juglindore, Gabriel Partosh “marredhenia mes tyre mund te kthehet edhe ne nje rivalitet te forte pasi zoti Majko qe eshte 37 vjec, ka vete ambicje dhe thuhet se ai do te drejtoje socialistet ne Parlament, ne mungese te zotit Rama (41 vjec) qe nuk eshte deputet”. Ne fakt, kete e percakton statuti i PS, i cili unifikon funksionin e sekretarit te pergjithshem, me detyren e kryetarit te grupit parlamentar. Rivaliteti mes Numrit NJE dhe Numrit DY,- nuk duhet nenvleftesuar as roli qe mund te luaje Nano,- mund te percaje dhe mund ta demtoje akoma edhe me shume, duke e shtyre per me tej, mundesine e sherimit te krizes ne gjirin e PS. Nje skenar “in extremis” qe nese ndodh, mund te rezultoje fatal per te ardhmen e kesaj partie ne vecanti dhe per te majten shqiptare ne pergjithesi. Nje skenar qe me shume se cdo gje tjeter, favorizon shanset e PD dhe Berishes per te qendruar me gjate ne pushtet. Ka edhe nje skenar tjeter qe mund te ndodhe me “dy gjelat” e zgjedhur per te qendruar tashme “maje plehut” socialist. Si Rama ashtu edhe Majko, pavaresisht raporteve aktuale, mund te kuptojne se ne keto rrethana, jane te denuar qe te bashkepunojne me njeri- tjetrin, duke krijuar nje partneritet mes tyre, prej nga ku mund te krijohet nje baze e fuqishme per ringjalljen e fatit te PS. Sepse si Rama, ashtu edhe Majko me shume se te jene pengje te detyrimeve te reja e te vjetra te Gramoz Rucit apo Fatos Nanos, kane moshen, mundesine dhe formatin qe ne vend te kurores me gjemba ne koken e tjetrit, te mund te vendosin kurorat e dafines. Edi Rama ka me shume aresye per ta kerkuar dhe punuar per kete. Por, edhe Pandeli Majko ka treguar se eshte nje pragmatist i lindur. Nje cilesi,- sigurisht edhe rrethana te tjera,- qe e ka bere ish-studentin e dhjetorit 1990, te shnderrohet ne nje nga protagonistet e jetes politike te vendit, derisa pak dite me pare u zgjodh edhe sekretari i pergjithshem i Partise Socialiste. Duke shfrytezuar popullaritetin e Edi Rames dhe mbeshtetjen qe Pandeli Majko gezon tek baza konservatore, ata kane mundesi qe t’i bashkojne fraksionet rivale brenda socialisteve, qe te mund t’i sjellin serish ata ne pushtet. Ne te kundert, “dy armiqte” e sotem ne krye te PS, nuk do te shkaterrojne vetem endrren e tyre politike, por edhe mundesine qe Shqiperia, te mund te prosperoje me shpejt, duke nxjerre ne pension klasen e vjeter, per t’i hapur rrugen nje brezi te ri politikanesh, si Majko dhe Rama.

Koloneli britanik: Pse deshtuam kunder Enver Hoxhes

Rrethimi i Enver Hoxhes
Deshmite

Rrëfen veterani i kundërzbulimit anglez, David Smiley

Koloneli britanik: Pse dështuam kundër Hoxhës


Ai tashmë i ka kaluar të 90 vitet dhe banon në një shtëpi të thjeshtë, në një lagje të qetë në perëndim të Londrës. Quhet David Smiley, por të gjithë e thërrasin kolonel Smiley.
Megjithëse të gjithë njerëzit që e rrethojnë e dinë që ai ka qenë oficer madhor i Mbretërisë angleze, askush nuk e di se pikërisht ai person, dikur, shumë e shumë vite më parë, ka pasur një rol të jashtëzakonshëm në sistemet shoqërore që vendoseshin në disa shtete të Evropës. Karakteristike në veprimtarinë e tij të përditshme është miqësia e gjerë që ai ka me shumë shqiptarë, me të cilët ruan një korrespodencë shumë të rregullt jo vetëm postare, por edhe me takime fizike në ditë përvjetorësh apo pushimesh. Megjithatë, deri para se ai të fliste vetë për të gjithë ata që e njohin, kishte ngelur enigmë veprimtaria e tij e madhe në drejtim të luftës konkrete që kishte bërë në përpjekje të synimeve mbretërore, për të rrëzuar regjimin komunist të Enver Hoxhës, që sipas deklaratës së kryeministrit Çurçill të vitin 1946 mbeti matanë perdes së hekurt që e ndau Evropën në dy pjesë. Sot, kur kanë kaluar kaq e kaq vite dhe mendja e kolonelit të famshëm David Smiley është e freskët dhe e kthjellët në analizën që u bën ngjarjeve të kaluara, kur ai në krye të ekipit special ushtarak britanik kishte marrë detyrën të testonte gjendjen e pushtetit të Enver Hoxhës në Shqipëri, për të konfirmuar nëse duhej të jepej ndaj tij një goditje fatale, ai sqaron se cilat ishin shkaqet që Enver Hoxha qëndroi në pushtet. Situata e krijuar për shkak të tradhtisë së zbuluesve anglezë, të cilët duke ua dërguar informacionet agjenturës ruse i bënin një shërbim të paçmuar Enver Hoxhës, që veterani i kundërzbulimit anglez e përcakton pikërisht si shkakun e fitores së komunizmit shqiptar ndaj përpjekjeve të tyre. Konkretisht ai flet edhe për cilësitë e shqiptarëve që i mori në patronazh për t'i stërvitur, të cilët më vonë i hodhi si diversantë në Shqipëri. Më tej ai shpjegon pikërisht edhe shkakun se përse pas disfatës së tyre, gjendja psikologjike e kolonelit u keqësua së tepërmi dhe çfarë marrëdhëniesh ruajti ai deri në ditët e sotme me njerëzit që në atë kohë i hodhi si diversantë, por që mundën të shpëtonin nga përpjekjet me forcat e Enver Hoxhës. Si përshkruhet nga Perëndimi gjendja e komunizmit pas vitit '44Hyrja e partizanëve në Tiranë mund të dukej vërtetë si një togë festive në marshimin e madh të aleatëve fitimtarë. Por parada e kuqe që niste nga brigjet e Balltikut kishte mbërritur në Adriatik. Në vitin 1946, Uinston Çurçill diagnostikon në këtë mënyrë gjendjen e Evropës së pasluftës: "Një perde e hekurt ka rënë përmes kontinentit!" U vendos që në Shqipëri të bëhej ndryshimKur e kuptuan se çfarë po ndodhte në Shqipëri, krerët e Smileyt në Londër hapën sërish hartat e vjetra të luftës. Hoxha duhet të hiqej nga vetë njerëzit e tij. Operacioni kishte nevojë për bazë politike dhe ushtarake. Në fushë u sollën sërish lojtarët me përvojë. Ishte pikërisht vjeshta e vitit 1949, kur emri i ish-misionarit David Smiley u lidh sërish me Shqipërinë. Ai u emërua komandant ushtarak i kampit stërvitor të diversantëve në Maltë. Kolonel Smiley tregon veprimet sekrete"Ishte një operacion i përbashkët anglo-amerikan. Asokohe ishte formuar komiteti "Shqipëria e lirë", kryesisht me njerëz të Abaz Ermenjit dhe Abaz Kupit. Ata kishin vendosur dërgimin e disa shqiptarëve të larguar pas luftës në Shqipëri, për të parë mundësitë e minimit të regjimit të Enver Hoxhës. Mua më ngarkuan detyrën e stërvitjes së këtyre shqiptarëve në Maltë. Pas ca kohe ata u hodhën në Shqipëri nga deti. Fatkeqësisht, shumica e tyre u kapën, vetëm pak shpëtuan. U kuptua se në shumicën e rasteve atyre u zinin pritë. Arsyet do të merreshin vesh më vonë. David Smiley: Enver Hoxha i mori të dhënat nga spiuni FilbMeqenëse ne bashkëpunonim me amerikanët, duhet t'u tregonim atyre se çfarë po bënim. Vetë amerikanët kishin filluar parashutimin e diversantëve në veri të Shqipërisë, ndërsa unë operoja në jug, duke i dërguar desantët e mi nga deti. Ndodhi që personi që mbante lidhjet mes britanikëve dhe amerikanëve në Uashington, ishte një agjent me emrin Kim Filbi. Ai ua dërgonte gjithë informacionet rusëve, të cilët më tej ia kalonin Enver Hoxhës. Prandaj Hoxha i njihte veprimet tona me saktësi. Ne na preu në besë një tradhtar britanik!" Kur u mësua tradhtia anglezeE vërteta u mësua vetëm më vonë, kur fillimisht dy agjentë (Guy Burghes dhe Donald Maclain) e më vonë Filbi u arratisën në Moskë. Ne na kishin tradhtuar." Britanikët ishin të parët që pranuan se operacioni kishte dështuar dhe përpjekjet për të shkaktuar trazira në Shqipëri duheshin ndërprerë. Organizatorëve nuk u kishte ndihmuar as përvoja e tyre dhe as modelet në vendet fqinje: "Të njëjtat probleme kishin ekzistuar edhe në Greqi e Jugosllavi. Në të dy rastet kishte pasur përballë dy kundërshtarë të ashpër politikë, të djathtët dhe komunistët. Në të dy rastet pati lufte civile. Në Jugosllavi ne mbështetëm Titon kundër Mihajloviçit, që unë mendoj se ishte vendim i gabuar", thotë kolonel Smiley. "Fatmirësisht, përkundër këshillave të amerikanëve, në Greqi ne dërguam trupa, të cilat ua bllokuan komunistëve rrugën drejt marrjes së pushtetit. Kjo është arsyeja pse Greqia nuk mbeti matanë perdes se hekurt si Shqipëria e Jugosllavia." Koloneli ndjehet fajtorNga një ishull grek në anën tjetër të perdes së hekurt, kolonel Smiley dhe operativë të shërbimeve të kundërzbulimit regjistronin dëmet e tradhtisë që solli dështimin e operacionit shqiptar. Disa dhjetëra të vrarë, banorë e diversantë. Të dyja palët shqiptarë! A ia vlente? Dhe a nuk u lanë në baltë vetë shqiptarët diversantë nga mjeshtrit e tyre të huaj? "Mund të them madje se ata u lanë në baltë edhe nga unë. Në fund të fundit isha unë ai që, në mirëbesim, i nisa në Shqipëri, duke mos e ditur se ishim të tradhtuar. Ata ishin burra shumë guximtarë dhe nuk i gjej dot fjalët për të shprehur keqardhjen për fatin e tyre", pohon kolonel Smiley. "Grupet e desantëve, zakonisht prej katër vetash, binin në pritë. Ata kapeshin, torturoheshin e pushkatoheshin. Operacioni ynë synonte të shihte reagimin e njerëzve ndaj regjimit të Hoxhës. Por doli se ata ishin aq të frikësuar sa nuk mund t'i ndihmonin njerëzit që zbarkonin. Përgjigjja pra ishte se nuk ia vlente dërgimi i forcave të tjera, sepse Enver Hoxha e kishte vendin nën kontroll të plotë dhe njerëzit ishin tmerrësisht të frikësuar prej tij. Lidhjet e David Smileyt me diversantët e mbijetuarDisa nga desantët që shpëtuan i takova më vonë në Greqi dhe asnjeri nuk e kishte inatin me mua. Dua të sqaroj se operacioni ishte konceptuar si rikonicion për matjen e pulsit të njerëzve. Nuk ishte operacion për minimin e regjimit të Enver Hoxhës. Ishte thjesht një përpjekje paraprake njohëse për të parë nëse ia vlente ndërmarrja e një operacioni më të madh. Dhe përgjigjja ishte "jo"! Analiza e dështimitKolonel David Smiley kthehet në bazën e regjimentit britanik në Gjermani, ku pas dy vjetësh merr vesh hollësitë e plota të arsyeve që sollën dështimin. Më tej, për operacionin shqiptar u fol dhe u shkrua shumë nga të dy krahët. U përshkrua si "Radiolojë", "Tradhti e madhe" dhe u llogarit "Kostoja e një tradhtie". Operacioni mund të ketë qenë hartuar që prej fillimit vetëm si "një episod beteje në luftën kundër komunizmit", por ekzekutuesve të tij u janë dashur vite të pajtohen me dështimin. Marrë nga lajme.com

Koloneli anglez vlerëson cilësitë e shqiptarëve
Kolonel Smiley nuk harron të vërë në dukje edhe njëherë cilësitë e shqiptarëve që stërviti për shumë vite në kampin e Maltës. "Të gjithë njerëzit që hidheshin ne Shqipëri ishin patriotë dhe shumë guximtarë. Mua më erdhi jashtëzakonisht keq kur mësova për fatin e tyre. Një pjesë prej tyre ishte rekrutuar nga Abaz Ermenji, kurse pjesa nga Abaz Kupi. Rekrutimi ishte bërë mbi baza vullnetare, kryesisht nga kampet e refugjatëve në Gjermani, ku ishin përqendruar shumë shqiptarë. Më pas ata erdhën tek unë në Maltë për t'u stërvitur si guerilas. U ndjeva thellësisht i zhgënjyer kur mësova se i kishin kapur. Ata që kishin arritur të shpëtonin erdhën në Greqi dhe na treguan se si kishin rënë në prita. Sipas tyre, kjo kishte ndodhur ose për shkak të shkeljes së masave të sigurisë, ose ngaqë dikush i kishte tradhtuar. Unë nuk dija çfarë t'u thosha.

David Smiley, sërish i lidhur me shqiptarët
Kolonel Smiley duket se i ka pjekur shumë herë me qetësinë e duhur këto suksese e disfata gjatë viteve të kaluara në shtëpinë e tij në lagjen e qetë në perëndim të Londrës. Tashmë, kur po prek 90 vjetët, e ndjen se dashur pa dashur është i lidhur me historinë e këtij vendi edhe pse aventurat me ballistë e partizanë tashmë janë shumë të largëta. Ndërsa ngre me fund gotën e rakisë së ardhur nga disa miq shqiptarë, kolonel David Smiley më tregon se tani komunikon lirisht me të njohurit në Shqipëri, madje ka qenë atje disa herë. "Tani Shqipëria është transformuar krejtësisht. Por u desh kaq shumë kohë", thotë duke më kujtuar se çfarë vlere merr koha në moshën e tij.

Promovim libri

Shkruar nga Gezim Ajgeraj

Wil (St. Gallen), Zvicër, 5. 11. 2005, Libri "Stacioni i fundit" , Femi bektashi

Në klubin shqiptar; "Bashkimi" në Wil të St. Gallenit, të shtunën më 5.11. 05, u bë promovimi i librit "Stacioni i fundit" i poetit Femi Bektashi. Ky është libri i tretë me poezi i këtijë poeti, i cili ka bëre ecje të sukseshme dhe ngritje të sigurt nga libri në libër. kjo tregon se ky poet është në rrugë të mirë të hapeve letrare, që mundë te pritet në të ardhmen. Në promovimin e këtij libri është lexuar recensioni i redaktorit, shkrimtarit Iljaz Prokshi, i cili e kishte dërguar enkas për këtë mbrëmje nga Prishtina. Për librin foli edhe recensenti i këtij libri, Gëzim Ajgeraj, i cili më tepër foli rreth stilit, gjuhës, vargut etj. Mbrëmjen e udhëhoqi regjisori i diplomuar i filmit dhe teatrit, Valon Jakupi, i cili është edhe recensent i dytë në këtë libër. Përpara te ftuarve në ketë promovim, foli edhe autori i librit, Femi Bektashi, nikohsisht ai falemënderoi të gjithë pjesmarresit që e kishin nderuar me prezencën e tyre në këtë promovim. Rreth librit dhe vlerave të tij, folën edhe shumëë të pranishëm tjerë, nder të cilët do të veqojm inxhinjer Ahmet Asani nga Kumanova, i cili bëri një zbërthim të vargut dhe deklamoi disa poezi. Poezi u lexuan edhe nga te pranishëm tjerë, që tregon se poezia e këtij libri, është e kapshme dhe e lexueshme për të gjithë. Pas përmbylljes se pjesës promoovuese, u kërkua që ne takim te bisedohet edhe për tema tjera që e preokupojne mërgatën tonë. Dhe për fund, nga ky takim të gjithë te pranishmit u ndanë të kënaqur me debatet e zhvillura dhe idetë e shtruara ne këtë takim. Takime të tilla u kërkuan të kemi më shpesh, sepse i takojnë pjesës më të bukur kulturës, e cila hapë drita shprese përpara mërgimtarëve. Për fund, mundë të thuhet se mbrëmja e promovimit të librit "Stacioni i fundit" me autor Femi bektashin, për të pranishmit në sallë, do të mbetet një mbrëmje që reflekton për shembull se takime të tilla kulturore duhet të kemi më shpesh.

Zvicër, 7.11.2005

Mire u pafshim ne Kosoven e lire

Nga Flori Bruqi

(Botuar në Floart dhe Flori-Press etj.,me 5 nëntor 2005)

Gospodin Pavlje,një peshkop i kishës ortodokse serbe i vendosur në Pashallukun e Beogradit,më origjinën e tij të dyshimtë thotë se”…Kosova është djep i Serbisë”…dhe i fton të gjitha kishat ortodokse botërore ti kundërvihen Grupit të kontaktit për Kosovën e pavarur.
Ky matuf serb me akademikët,politikanët ,gjeneralët ,paramilitarët serb le qe e kallën Kosovën(1997-1999) port tash këta harbutë kërkojnë ta kthejnë Kosovën në gjirin e tyre serb.
”Kishat Serbe” janë kisha katolike-shqiptare,të ndërtuara nga vetë shqiptarët,për këto ka shumë fakte arkeologjike , historike. ,biblike pikërisht nga BIBLA ,sipas Dhjatës së re më titullin ”Krishti shembëll i vetmohimit” në kapitullin 15 vargu 19, shumë mirethuhet në të gjitha gjuhët e botës ku predikohet dhe lexohet BIBLA,ky libër hyjnor dhe se Dishepulli Pali , sjellë lajmin e mirë për Mesinë,nga Jeruzalemi e gjer në Iliri .
Pra në vargun Biblik 19 decidivisht shkruan”me fuqi shenjash dhe çudirash,me fuqi të Frymës së Perëndisë; kështu,prej Jeruzalemit e përqark dhe gjer në Iliri,kam kryer shërbimin e ungjillit të Krishtit”.
Pra,shqiptarët u ungjillizuan qysh në fillim të krishterimit...
Nëse nisemi nga faktet historike, pikërisht kur behët fjalë për Kosovën, dihet historikisht se serbët janë një popull ardhacak ( shekullit VII pas erës së re),në truallin Ilirik.Serbët që ishin paganë filluan të pagëzohesh në të krishterë...

Më vonë ata filluan të vjedhin (vjelin)kulturën e popullatës autoktone....
Për të mos u zgjëruar aq shumë në historinë tonë ,Gosp.Pavljes, i preferojmë që argumentet mitike të “tyre”,fjala vjen për Luftën e Kosovës(1389) që s’ishte fitore e serbëve ,dhe se Millosh Obiliqi ,i “tyre” ishte një trim nga Kopiliqi i Drenicësh më emrin Milesh Nikol Kopiliqi.
Ashtu si ndodhi edhe me Mileshin, njashtu na ndodhi edhe më shumë Kisha shqiptare u benë më dhunë Serbe (Kisha e Deçanit,Pejës,Graçanicës,Llaushës etj.
Nëse ky farë Gosp.Pavlji, dëshiron të mësojë më shumë se kush janë shqiptarët le ti gjurmojë të dhënat arkivore të Raguzës,Romës,Jerusalemit, Stambollit etj., dhe do ta gjejë të vërtetën e këtij populli endacak i ardhur nga Karpatet ...
Për të dëshmuar se kush janë shqiptarët Gosp.Pavljës , gjeneralëve,politikanëve etj., të tij ja po i sjellim për lexuesit ca argumente tjera se kush janë eruditët tjerë shqiptarë që dëshmojnë prejardhjen tonë.

Më së miri këto gjëra Pavli mund ti gjejë në shkrimet e A.Parduzit,Gjin Gjon Gazulit,Marlin Barletit,Gjon Buzukut,Gjon Francez Albanit,Frang Bardhit etj...
A asesi nuk duhet anashkaluar edhe përkthyesin e BIBLËS të madhin Shën Jeronimin, që njihet në tërë botën.
Vallë ,athua ky Gospodin Pavlje me sejmen të tij a e lexon dhe predikon ndonjëherë Biblen?!Në fund i themi atij dhe të tjerëve që mëndojnë sia ai: MIRË U PAFSHIM NË KOSOVËN E LIRË...

http://flori-press.blogspot.com
http://floart.blogspot.com

JETA DHE VEPRA E ODHISE GRILLOS

Odhise Grillo
Lindi në Vuno të Himarës, rrethi i Vlorës, në vitin 1933, në një familje me traditaatdhetare, kulturore e arsimore, për të cilën nacionalisti i shquar Mithat Frashëri, ka thënë: “Potë mos ishin Kasnecajt, Grillojt e Varfajt, nuk do të kishim më Himarë shqiptare”.
Babai i Odhisesë ka hapurtë parën shkollë shqipe në Vuno dhe nga familja e tij, gjatë 50-vjeçarit të dytë të shekullit të 19-të i kadhënë arsimit tonë pesë mësues.
Shkollën fillore e kreu në Vuno, ndërsa ciklin e lartë të shtatëvjeçares e vazhdoi në Tiranë. Po në Tiranë
mbaroi edhe shkollën e mesme, në gjimnazin “Qemal Stafa”, si dhe studimet e larta, për gjuhë e letërsi
dhe për gazetari, në Fakultetin Histori-Filologji dhe atë të Shkencave Politike-Juridike. Pas mbarimit të
studimeve punoi disa vite në revistën “Hosteni” dhe, më pas, në Shtëpinë Botuese “Naim Frashëri”, në
redaksinë e letërsisë për fëmijë, ku dha një ndihmesë të çmuar në begatimin e lulzimin e letërsisë për
fëmijë, deri sa doli në pension. Më vonë punoi për disa vite në Shtëpinë Botuese “Toena”, ku mbuloi
letërsinë për lexuesit e vegjël, deri sa u nda nga jeta.
Odhise Grillo është autor i mbi 120 librave të gjinive dhe llojeve të ndryshme, si romane, novela, tregime,
përralla, përshtatje, përkthime, studime, etj., një pjesë e të cilave, mbi 80, janë ribotuar deri edhe në
10 herë, në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni e Mal të Zi. Disa nga librat e tij janë përkthyer në greqisht,
italisht, arabisht e maqedonisht.
Ka qenë autor e bashkautor i librave shkollorë për më shumë se 35 vjet, ka dhënë lendën e letërsisë për
fëmijë në Universitetin e Tiranës e të Elbasanit, ka redaktuar me qindra libra, ka përgatitur botime të
zgjedhura të shkrimtarëve tanë më të njohur, me parathënie, shënime, fjalorë, etj.
Odhise Grillo është shkrimtari që, duke përfituar në mënyrë krijuese nga përvoja botërore, ka çelur shtigje
të reja në letërsinë për fëmijë, në rikrijimin e veprave për të vegjëlit nga kryeveprat e letërsisë
sonë kombëtare dhe botërore. Në këtë fushë ai është themelues dhe novator.
Kolona “Legjenda shqiptare” prej 27 librave të ilustruara për fëmijë, përmban legjenda të përshtatura
për fëmijë nga Odhise Grillo. Aty lexuesit e vegjël njihen me bëma të personazheve historikë dhe legjendarë.
Veç letërsisë është marrë edhe me publiçistikë, duke botuar në vazhdimësi shkrime në gazetat dhe revistat
letrare të të vegjëlve dhe të të rriturve, për problemet e letërsisë për fëmijë, por edhe për
probleme të tjera të shkollës, si pedagogjisë, shoqërisë, etj. Shkrime të tilla ka botuar edhe në
shtypin e Prishtinës e të Shkupit.
Ai ka qenë edhe një veprimtar i shquar në të mire të marrëdhënieve midis shkrimtarëve dhe ndihmesës për më
të rinjtë. Për më shumë se 10 vjet ka drejtuar me përkushtimShoqatën Mbarëkombëtare të Shkrimtarëve për Fëmijë e të Rinj, fillimisht si nënkryetar e më pas si kryetare president.
Ka qenë nismëtari i të gjitha veprimtarive tëshoqatës, e cila, me kujdesin e tij, dallonte midisshoqatave të tjera.
Një pjesë e madhe e librave të Odhise Grillos janë botuar nga Shtëpia Botuese “Toena”, e cila ka marrë
përsipër dhe ka nisur botimin e tërë veprës së tij.Krijimtaria e gjerë dhe e larmishme e Odhise Grillos është vlerësuar me dhjetra çmime kombëtare e
ndërkombëtare. “Historia e Skënderbeut”, rikrijuar sipas poemës së Naim Frashërit është vlerësuar një nga
veprat e shquara të 10-vjeçarit të fundit nga Instituti i Studimeve të letërsisë për fëmijë në Mynih
të Gjermanisë, nga IJB (Internacionale Jugendbibliothek).
Shtëpia Botuese “Orell Fusli” në Zvicër, i ka dhënë çmim të parë për tregimin “Kur qa nga gëzimi”, me temë
nga lufta në Kosovë. Studiuesja holandeze Renne Simons ka mbrojtur
doktoraturën me një pjesë të librave të Odhise Grillos, etj.
Për kontribut dhe cilësi në krijimtari, Odhise Grillo është përfshirë në vëllimin e 16 të fjalorit që boton
Instituti biografik i Kembrixhit, gjithashtu nga IBC dhe AIB, ka marrë Medaljen e artë të nderit, si
shkrimtar i shquar i dymijëvjeçarit.
Odhise Grillo ka merituar titullin Profesor dhe titullin “Mjeshtër i Madh”, akorduar nga Presidenti i
Republikës Alfred Moisiu.